Από την Μαρία Δεναξά
Πόση ανθρωπιά μπορεί να κρύβει μια εικόνα; Πόση αλληλεγγύη μπορεί να αποκαλύψει η δυστυχία της προσφυγιάς; Βάλσαμο στις ψυχές και αντίδοτο στην θλίψη για τον χαμό των μικρών αγγέλων που χάνονται τόσο άδικα στο Αιγαίο αποτελεί η απαθανάτιση μιας στιγμής που οι πρωταγωνιστές της νόμιζαν τυχαία.
Κάπου στη Λέσβο. Πρόσφατα. Τοποθεσία Σκαμνιά ή Συκαμινέα. Μια νεαρή πρόσφυγας, το μωρό της και τρεις ντόπιες ηλικιωμένες γυναίκες. Η μια το ταΐζει και οι τρεις το κοιτούν με λατρεία την ώρα που η μάνα ξαποσταίνει πριν πάρει ξανά τον άγριο δρόμο της ξενιτιάς.
Σίγουρα έχουν δεί πολλά τα μάτια και των τεσσάρων. Αναρωτιέμαι όμως αν και οι γιαγιάδες έζησαν την προσφυγιά. Δεν έχει σημασία τώρα. Ότι κι αν αντιμετώπισαν χθες δεν λησμόνησαν στο σήμερα πως κάποτε υπήρξαν μάνες. Αφαρμάκωτες απο τον δηλητηριώδη ρατσισμό και μισανθρωπισμό που παίρνουν μορφές επιδημίας, συμπεριφέρονται ως άνθρωπος προς άνθρωπο γνωρίζοντας πως και οι δυο, οι τρεις, οι τέσσερις τους και το βρέφος μαζί έχουν ο ένας την ανάγκη του άλλου. Όλοι μας κάποτε έχουμε ο ένας την ανάγκη του άλλου…
Η φωτογραφία απο tweet του @blacktom1961 που ζεί στη Λέσβο
Πηγή:http://www.xenitemenos.com/o-agrios-dromos-tis-xenitias/