Μνήμη και Αλήθεια

Μνήμη και Αλήθεια

Φαντάσου ότι αποφάσισες να πραγματοποιήσεις ένα όνειρό σου: να εκπαιδευτείς π.χ. στα μαθηματικά! Φαντάσου επίσης ότι υπέβαλες το σχετικό αίτημα, και ότι το αίτημά σου έγινε δεκτό.

Είσαι πλέον σε ένα σχολείο μαθηματικών με πολλές τάξεις. Σε κάθε τάξη οι εκπαιδευτές σου σου δίνουν ύλη που χτίζει μία πραγματικότητα. Στην πρώτη τάξη σού διδάσκουν ότι οι αριθμοί είναι 10, καθώς και πρόσθεση και αφαίρεση. Στη δεύτερη ότι είναι 1.000, μαζί με πολλαπλασιασμό και διαίρεση. Στην Τρίτη ότι είναι άπειροι, κλάσματα και σύνολα. Στις επόμενες έχεις να μάθεις τους αρνητικούς, τους μιγαδικούς, τους φανταστικούς, συναρτήσεις, ολοκληρώματα, και ακόμη παραπέρα.

Υπάρχει μια ιδιαιτερότητα σε αυτό το σχολείο: Όταν ξεκινάς καινούρια τάξη, χάνεις τη μνήμη της φοίτησής σου στις προηγούμενες. Δε ξεχνάς την ύλη, αυτήν την κατέχεις, αλλά δε θυμάσαι την προηγούμενή σου φοίτηση. Ούτε γνωρίζεις για τις επόμενες τάξεις. Για σένα το μόνο που υπάρχει είναι η τάξη που βρίσκεσαι, ας πούμε η 4η.

Καθώς νιώθεις ότι αλλάζεις και εξελίσσεσαι μέσα από την εκπαίδευση που δέχεσαι, η όλη διαδικασία γίνεται όλο και πιο σημαντική για σένα. Μπορεί επίσης να θεωρείς το δάσκαλό σου πολύ σημαντικό, και πολλές φορές μέσα στην έλλειψη μνήμης σου, ίσω; να πιστεύεις ότι είναι καλύτερος από κάθε άλλο δάσκαλο.

Συναναστρέφεσαι στα διαλείμματα άλλους μαθητές, που όμως δε φαίνεται σε ποια τάξη φοιτούν, κι εσύ πιστεύεις ότι όλοι ανήκετε στην ίδια τάξη. Μιλάτε μεταξύ σας για μαθηματικά, και όταν τους ακούς να λένε πράγματα που διαφέρουν από αυτά που εσύ γνωρίζεις, απλά πιστεύεις ότι κάνουν λάθος. Είτε όταν η συχνότητά τους βρίσκεται σε χαμηλότερο επίπεδο από το δικό σου, είτε σε υψηλότερο, το οποίο δε μπορείς να αναγνωρίσεις και να αγγίξεις ακόμη.

Αναρωτιέσαι γιατί άλλοι μαθητές δεν μπορούν να αντιληφθούν τα πράγματα όπως εσύ. Λάποιες φορές νιώθεις λύπη για αυτούς και κάποιες άλλες θυμώνεις που είναι ανίκανοι να αντιληφθούν τα πράγματα στο δικό σου επίπεδο.

Σε όλη αυτή τη διαδικασία υπάρχει μία λέξη που συχνά χρησιμοποιείς: Η λέξη "Αλήθεια". Και για σένα η έννοια της λέξης αυτής ταυτίζεται με το επίπεδο της ύλης που παίρνεις στην τάξη που βρίσκεσαι. Αν δεν είχες χάσει τη μνήμη σου, θα θυμόσουν ότι την ίδια λέξη τη χρησιμοποιούσες επίσης και για την ύλη της προηγούμενης τάξης, και κάθε άλλης τάξης, στην οποία βρέθηκες.

Νιώθεις ότι έχεις την υποχρέωση να διδάξεις σε όσους περισσότερους μαθητές του σχολείου μπορείς, αυτήν την «αλήθεια». Καθώς όμως δε μπορείς να ξεχωρίσεις το επίπεδο των μαθητών, άρα τις ικανότητες αντίληψής τους, έχεις ελάχιστα αποτελέσματα. Συχνά αναρωτιέσαι γιατί τόσοι πολλοί δε μπορούν να αντιληφθούν τα πράγματα όπως εσύ. Συχνά μπαίνεις σε διαφωνίες με τους άλλους, και θεωρείς τις απόψεις τους «λανθασμένες».

Μέχρι που έρχεται η στιγμή που η μνήμη σου αρχίζει σιγά σιγά να αφυπνίζεται, και αρχίζεις να υποψιάζεσαι ότι, ίσως σε αυτό το σχολείο υπάρχουν πολλές τάξεις. Αρχίζεις σταδιακά να αποδέχεσαι το δικαίωμα των άλλων μαθητών να βλέπουν τον κόσμο μέσα από την πραγματικότητα της τάξης τους. Παύεις να θυμώνεις ή να στενοχωριέσαι τόσο μαζί τους. Αρχίζεις να υποψιάζεσαι ότι ίσως να μην είσαι στην τελευταία τάξη, κι ότι ίσως υπάρχουν κι άλλα επίπεδα εκπαίδευσης και για σένα…

Αυτό σε κάνει να διστάζεις να χρησιμοποιείς τη λέξη «Αλήθεια» τόσο εύκολα, όσο έκανες μέχρι τώρα. Αρχίζεις να υποψιάζεσαι ότι κι εσύ βρίσκεσαι σε ένα επίπεδο αντίληψης σε μία «πραγματικότητα» που αλλάζει συνέχεια συχνότητα.
Αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν αυτή η εκπαίδευση άραγε τελειώνει. Αυτό σε κάνει ακόμη πιο διστακτικό στη χρήση της λέξης «Αλήθεια», καθώς αρχίζεις και υποψιάζεσαι το τεράστιο μέγεθος αυτής της έννοιας…

Όλο και πιο πολύ μπορείς πλέον να κατανοήσεις και να αποδεχτείς τα διάφορα επίπεδα πραγματικότητας στα οποία βρίσκεσαι εσύ και οι συμμαθητές σου στο σχολείο. Αποκτάς όλο και περισσότερη συναισθηματική ισορροπία, καθώς πέφτεις όλο και λιγότερο στην παγίδα να θυμώνεις μαζί τους, για τα διαφορετικό επίπεδο αντίληψης που έχουν… Αντιλαμβάνεσαι πόση ενέργεια ξόδευες παλιότερα, όντας επικριτικός με κάθε άλλον που δε βρισκόταν στο δικό σου επίπεδο αντίληψης των πραγμάτων, αυτό που τότε ονόμαζες «αλήθεια».

Στις πιο ήσυχες εσωτερικά στιγμές σου, αναρωτιέσαι μέσα σου, τι μπορεί να είναι η Αλήθεια. Είναι άραγε η υψηλότερης συχνότητας πραγματικότητα που διδάσκεται στους μαθητές της τελευταίας τάξης; Αν είναι έτσι, τότε ποια είναι η τελευταία τάξη; Και ποιος ξέρει αν όντως βρίσκεται στην τελευταία τάξη;

Ίσως τότε η Αλήθεια να μην είναι η ύλη της υψηλότερης τάξης, αλλά η ύλη όλων των τάξεων μαζί. Όλες οι συχνότητες μαζί. Θυμάσαι ότι τα πάντα είναι συχνότητες. Και όλες οι συχνότητες μαζί, αποτελούν το πλήρες φάσμα. Τι γίνεται λοιπόν με τις συχνότητες; Μόνο η υψηλότερη είναι «αληθινή» και οι χαμηλότερες «ψεύτικες»; Ή μήπως Αλήθεια σημαίνει «όλες οι συχνότητες μαζί»; Όπως το φως είναι όλα τα χρώματα του φάσματος; Ποιο χρώμα άραγε είναι το «αληθινό», εκείνο με την υψηλότερη συχνότητα και όλα τα άλλα είναι «ψεύτικα»; Ποια μουσική νότα είναι άραγε η «αληθινή» και ποιες οι «ψεύτικες»; Ποιο επίπεδο εκπαίδευσης είναι άραγε περισσότερο ή λιγότερο σημαντικό; Μήπως ο τελευταίος όροφος δε βασίζεται σε όλους τους προηγούμενους;

Αρχίζεις πλέον και σκέφτεσαι ότι ίσως η έννοια της Αλήθειας, μπορεί να περιλαμβάνει όλη την ύλη, όλες τις συχνότητες, όλα τα χρώματα και όλες τις νότες. Κάποια στιγμή ξαναθυμάσαι την ετυμολογία αυτής της ιδιαίτερης λέξης (Αλήθεια = Α+λήθη = η έλλειψη της λήθης, δηλαδή η επαναφορά της μνήμης) και πλέον αρχίζεις και αναρωτιέσαι αν το τεράστιο βάθος αυτής της έννοιας σου δίνει το δικαίωμα να την χρησιμοποιείς τόσο εύκολα, άκοπα και επιφανειακά. Αρχίζεις και θυμάσαι…

Θυμάσαι άραγε πόσες φορές την έχεις χρησιμοποιήσει στο παρελθόν μέσα στην περιοριστικότητα της μονεπίπεδης οπτικής σου; Θυμάσαι τις φορές που σε κάθε επίπεδο αντίληψης που βρισκόσουν, πίστευες ότι αυτό είναι η «αλήθεια»; Θυμάσαι κάθε φορά που άλλαζες συχνότητα, επίπεδο, πόσο εύκολα άλλαζε η «αλήθεια» μέσα σου, και ως «αλήθεια» θεωρούσες πάντα τη νέα πραγματικότητα; Θυμάσαι που έλεγες μέσα σου «αυτή όμως τη φορά ξέρω την αλήθεια!»; Θυμάσαι τις αμέτρητες φορές που απαξίωσες μέσα σου όσους δεν αντιλαμβάνονταν το δικό σου επίπεδο «αλήθειας»; Θυμάσαι τις φορές που για να ενισχύσεις την «ορθότητα» του δικού σου εκάστοτε επιπέδου αντίληψης, χρησιμοποιούσες μαζί με τις όποιες λέξεις, και τον προσδιορισμό «αληθινός»; Έλεγες: «η αληθινή αγάπη είναι….» και συμπλήρωνες περιγράφοντας το επίπεδο αντίληψης της αγάπης που τύχαινε να έχεις εσύ εκείνη τη στιγμή. Θυμάσαι που επινόησες και την αυτοαναιρούμενη έκφραση «η αλήθεια μου», που στην ουσία ποτέ δε σήμαινε τίποτε περισσότερο από το «η τρέχουσα αντίληψή μου»;

Πλέον θυμάσαι: Θυμάσαι ότι είσαι μαθητής. Θυμάσαι τις τάξεις εκπαίδευσης. Θυμάσαι ότι κάθε συμμαθητής σου έχει το δικαίωμα να βρίσκεται στην τάξη που είναι. Θυμάσαι την ιερότητα της έννοιας Αλήθεια. Θυμάσαι ότι έχεις δικαίωμα να τη χρησιμοποιείς μόνο όταν έχεις αρχίσει να ξαναβρίσκεις τη μνήμη σου. Θυμάσαι ότι η Αλήθεια είναι όλες μαζί οι συχνότητες του φάσματος και όχι μόνο η υψηλότερη. Όλα μαζί τα μονοπάτια της χώρας και όχι ένα ή κάποια. Θυμάσαι ότι η Αλήθεια αν και ιερή, δεν είναι ελιτίστικη. Δε προσβάλλεται ούτε θίγεται από τίποτε. Περιλαμβάνει και αποδέχεται τα πάντα. Το άνω και το κάτω. Ότι όταν η Αλήθεια κατεβαίνει επίπεδο, γίνεται Μνήμη, και όταν η Μνήμη κατεβαίνει επίπεδο, γίνεται Άνθρωπος. Και τέλος θυμάσαι ότι Αλήθεια είναι η ζωντανή Μνήμη του Ακεραίου Όντος μας.

 

Δημήτρης Αναγνωστόπουλος
Από το «Εγχειρίδιο Αναρχικού εσωτερισμού» του συστήματος Full Spectrum