Cristin Logothetis: H ομογενής που μοίρασε 4.000 μάρσιπους στους πρόσφυγες γονείς από τη Συρία
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΡΑΤΑΝΟΣ – Φωτογραφίες Peoplegreece.com
Κάποιες χιλιάδες χρόνια πριν, ο Αιγέας έπεσε στη θάλασσα επειδή πίστεψε πως ο γιος του, Θησέας, σκοτώθηκε στην Κρήτη, χαρίζοντας το όνομά του στο καταγάλανο πέλαγος. Στις ημέρες μας, εθελοντές από τις τέσσερις γωνιές του κόσμου έρχονται στις ακρογιαλιές του Αιγαίου περιμένοντας ένα καράβι που δεν έχει κάποιο συγγενή ή φίλο, αλλά ανθρώπους που «τρέχουν» για να σώσουν τη ζωή τους. Και αυτό αποτελεί τη μέγιστη πράξη ανθρωπισμού.
«Ο Θεός να ευλογεί όλους εσάς που βοηθάτε τους πρόσφυγες. Είμαι μία από τους πρόσφυγες της Συρίας. Έφτασα στη Σουηδία και ακόμη και τώρα κλαίω αίμα και όχι δάκρυα, όποτε θυμάμαι τι περάσαμε και τι είδαμε στη διάρκεια της διαδρομής μαζί με το σύζυγό μου και το νήπιο παιδί μας. Σας ευχαριστούμε για την ανθρωπιά σας». Αυτό το μήνυμα είναι γραμμένο στον «τοίχο» της σελίδας που έχει στο Facebook η ομάδα Carrythe Future («Κουβαλώντας το μέλλον») από μια Σύρια, τη Rana Kh. Δεν είναι το μοναδικό, ούτε περιορίζεται μόνο στο Facebook. Τα συγκινητικά μηνύματα που λαμβάνει καθημερινά η Cristal Munoz – Logothetis έρχονται από όλες τις πλευρές. Τόσο από τους πρόσφυγες, που δεν ξεχνούν τη βοήθεια που τους έχει δοθεί, όσο και από εκείνους που βρίσκονται στην άλλη πλευρά και προσφέρουν ό,τι μπορούν από το υστέρημά τους για να συμβάλουν και εκείνοι στη διευκόλυνση των ταλαιπωρημένων προσφύγων. Και αυτό είναι που δυναμώνει την προσπάθεια της ιδρύτριας της ομάδας, Cristal Munoz – Logothetis, η οποία έχει γεννηθεί στην Ισπανία και σήμερα ζει στο Glendale της Καλιφόρνιας με τον ελληνικής καταγωγής σύζυγό της. Τι κάνει η ομάδα της και πώς έφτασε από τις ΗΠΑ στην Αθήνα; Ποια ήταν η ιδέα της και πώς αγκαλιάστηκε από τους Αμερικανούς.
Στο νεοκλασικό της πλατείας Βικτωρίας
Αφήνοντας πίσω τη μεταλλική εξώπορτα της παλιάς πολυκατοικίας, το πρώτο πράγμα που θα συναντήσει κανείς μπροστά του είναι ένα βουνό από μαύρες αποσκευές, που οι παρυφές του βρίσκονται στις σκάλες και ξεπερνούν σε ύψος τα 2,5 μέτρα. Όταν η παλιά ξύλινη πόρτα ανοίγει, το σκηνικό που ξεπροβάλλει μοιάζει με ελληνική ταινία εποχής. Ένα αρχοντικό της παλιάς Αθήνας, με βαριά έπιπλα, περιποιημένο ξύλινο δάπεδο, περίπλοκα κάδρα και επιβλητικούς πίνακες, συνθέτει ένα σκηνικό middle 30s.
Στον κεντρικό χώρο κυριαρχεί η στρογγυλή τραπεζαρία, όπου βρίσκονται δέκα σερβίτσια του καφέ, τοποθετημένα με τριγωνομετρική ακρίβεια. Γυναίκες περνάνε δεξιά και αριστερά, άλλες μιλάνε στο τηλέφωνο, άλλες κουβαλάνε διάφορα κουτιά. Φαίνεται πως το διαμέρισμα έχει πάρει ζωή ξανά, ενώ οι γλώσσες που ακούγονται εξαντλούνται στην αγγλική και την ισπανική. Σημείο αναφοράς είναι η Cristal. Και όσο τα υπόλοιπα κορίτσια ετοιμάζουν τον εξοπλισμό για να κατέβουν στον Πειραιά και να μοιράσουν μάρσιπους στους κατάκοπους πρόσφυγες γονείς, εκείνη αρχίζει να μου εξιστορεί τα όσα έχει ζήσει τους τρεις τελευταίους μήνες.
O Aylan και η τρελή απόφαση
«Πριν από τρεις περίπου μήνες καθόμουν στο σπίτι και είδα στις ειδήσεις ρεπορτάζ για τον πνιγμό ενός μικρού παιδιού (σ.σ. του Aylan) στις ακτές της Τουρκίας, καθώς προσπαθούσε να φτάσει στην Κω με την οικογένειά του. Μέχρι τότε προσπαθούσα να μην παρακολουθώ τα γεγονότα στη Συρία, αφού πίστευα πως δεν μπορούσα να κάνω κάτι και το μόνο που ακούγαμε ήταν κακά νέα» διηγείται η Cristal και συνεχίζει: «Η συγκεκριμένη φωτογραφία, όμως, με άγγιξε. Έχω ένα 2χρονο γιο και ένιωσα τόσο ευλογημένη που άρχισα να κλαίω. Και δεν είμαι από τα άτομα που κλαίνε εύκολα. Έτσι, αποφάσισα να ψάξω και να μάθω τι ακριβώς συμβαίνει εκεί. Έβλεπα φωτογραφίες, διάβαζα άρθρα, ειδικά από το pappaspost.com, και συνειδητοποίησα πως η κρίση στη Συρία λόγω του εμφυλίου πολέμου είναι τεράστια. Παρατήρησα, επίσης, πως οι μετανάστες κρατούσαν στα χέρια τους παιδιά και σκέφτηκα πως εγώ δεν μπορώ να κρατάω στα χέρια το γιο μου παραπάνω από 10-15 λεπτά. Έτσι, η ιδέα πως αυτοί οι άνθρωποι διασχίζουν πολλές χώρες με τα παιδιά τους αγκαλιά, μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους, στη δυτική Ευρώπη, μου φάνηκε κάτι το αδιανόητο. Και επειδή πάντοτε χρησιμοποιώ μάρσιπο, αφού με βοηθάει πολύ, σκέφτηκα να ζητήσω από τους φίλους μου τους μάρσιπους που δεν χρησιμοποιούν και να κάνουν δωρεές για να μαζέψουμε χρήματα και να μπορέσουμε να τους στείλουμε στην Κω, στην οικογένεια του συζύγου μου». Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που επιχειρούσε να κάνει κάτι ανάλογο. «Αυτή τη φορά ήμουν πολύ κυνική. Είχα δοκιμάσει και άλλες φορές στο παρελθόν, αλλά οι άνθρωποι δεν ήθελαν όχι να εμπλακούν, αλλά ούτε καν να ακούσουν. Η φωτογραφία του Aylan, όμως, είχε επηρεάσει πολλούς και γνώριζαν τι συμβαίνει στη Συρία. Τους άρεσε η ιδέα μου. Δεν τη βρήκαν κουτή ή ανόητη» λέει, την ώρα που τα υπόλοιπα κορίτσια της ομάδας γεμίζουν με μπάρες δημητριακών και τρόφιμα τις τσέπες των μάρσιπων που θα παραδώσουν σε λίγο στους πρόσφυγες στο λιμάνι του Πειραιά.
Η δημοσιότητα, τα χρήματα και η αγωνία που έφεραν
Παράλληλα με την παράκληση στους φίλους της, η γεννημένη στη Μαδρίτη Cristal ξεκίνησε και μια καμπάνια στο idiegogo για να συγκεντρωθούν χρήματα. «Ήξερα πως, αν έπρεπε να στείλω 100 μάρσιπους, θα χρειάζονταν αρκετά χρήματα. Έτσι, με δωρεές που θα έφταναν τα 2.000 δολάρια, θα μπορούσα να καλύψω όλα τα έξοδα» λέει, χωρίς τότε να έχει υπολογίσει έναν πολύ σημαντικό παράγοντα, τη δημοσιότητα. «Το site huffingtonpost μου έκανε συνέντευξη και το άρθρο έγινε viral. Την επομένη που ξύπνησα και τσέκαρα το λογαριασμό είχαμε συγκεντρώσει 7.000 δολάρια σε μία ημέρα. Και όσο περισσότεροι άνθρωποι μάθαιναν για αυτή την καμπάνια, τόσο οι κούτες μαζεύονταν». Αυτό δημιούργησε ένα επιπλέον πρόβλημα, αφού η διεύθυνση που είχε δώσει για τη συγκέντρωση των μάρσιπων ήταν το μικρό γραφείο που διατηρεί. «Έπειτα από τρεις ημέρες ήταν όλο καλυμμένο με κούτες και έτσι αναγκάστηκα να νοικιάσω μια αποθήκη» λέει χαμογελώντας. Εντέλει, 4.000 μάρσιποι συγκεντρώθηκαν, που τις έστειλαν ως επί το πλείστον ιδιώτες. Μάλιστα, σε πολλούς υπήρχαν σημειώματα που έγραφαν “μεγάλωσα με αυτόν τρία παιδιά και τώρα θέλω να το έχεις εσύ” ή “το κρατούσα για το επόμενο παιδί μου, αλλά τώρα είναι καλύτερα να το έχεις εσύ”».
Η Cristal ζούσε ένα όνειρο. Ήταν η πρώτη φορά που βίωνε κάτι τέτοιο, αλλά μαζί με την πίστη της στην προσπάθεια γεννήθηκε και ένας φόβος: «Σκεφτόμουν πως με κοιτάζει όλος ο κόσμος με αυτή την καμπάνια και μπορεί να πηγαίναμε στην Κω με τους μάρσιπους και να μας έλεγαν οι πρόσφυγες πως δεν τους θέλουν. Ευτυχώς πετύχαμε!».
«Μέσα στα πρώτα δέκα λεπτά που τα προσφέραμε ήξερα πως έκανα το σωστό. Όταν τους δείχναμε το μάρσιπο, ο κόσμος μάς κοιτούσε σαν να ήμασταν τρελοί. Δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν άντρα που είχε γύρω του αρκετές γυναίκες και κρατούσε ένα μεγάλο μωρό. Έδειχνα με το δάχτυλό μου το μάρσιπο και του έλεγα “είναι δωρεάν, μπορώ να σου το δώσω;” και με κοιτούσε με δυσπιστία. “Για εμάς;” με ρώτησε, “γιατί θέλετε να μας το δώσετε”; Του απάντησα πως “είμαστε από τις ΗΠΑ και ο κόσμος δώρισε αυτούς τους μάρσιπους για να τους έχετε εσείς”. Και ήταν σαν να πάγωσε το πρόσωπό του και πήρε εκείνο το βλέμμα, όταν είσαι ευγνώμων για κάτι και δεν μπορείς να το εκφράσεις. Ήταν έτοιμος να κλάψει. Και τότε ήταν που κατάλαβα πως τα είχαμε καταφέρει. Μέσα σε πέντε ημέρες είχαμε δώσει 400 μάρσιπους».
Ο σύζυγος που μαγειρεύει και οι «εκκολαπτόμενοι τρομοκράτες»
Το πρώτο ταξίδι της ομάδας πραγματοποιήθηκε στα τέλη Οκτωβρίου και διήρκεσε μία εβδομάδα. Η Cristal επέστρεψε στις ΗΠΑ, για να έρθει ξανά στις 4 Νοεμβρίου, έχοντας μαζί της 2.000 μάρσιπους, 10 εθελόντριες και ένα σύζυγο πίσω στις ΗΠΑ να φροντίζει το γιο τους. «Θυμάμαι πως όταν του ανακοίνωσα πόσο με έχει αγγίξει αυτή η φωτογραφία του νεκρού παιδιού και ότι σκοπεύω να συγκεντρώσω μάρσιπους, μου απάντησε “ωραία”» λέει γελώντας και συνεχίζει: «Βλέποντας το πώς γιγαντώθηκε και πού έχει φτάσει αυτή η κίνηση, μου λέει τώρα “εγώ σε βοήθησα στο ξεκίνημα. Ήταν και δική μου ιδέα επίσης”. Πλέον μαγειρεύει για το γιο μας. Ουσιαστικά έπρεπε να εγκαταλείψω όλα όσα έκανα, για να επικεντρωθώ στο εγχείρημα αυτό. Στη δουλειά μου δεν έχω κάνει τίποτε. Αλλά το βλέπω ως κάτι που είναι μοναδικό στη ζωή κάποιου, οπότε, αν πρέπει να θυσιάσω χρόνο από την προσωπική μου ζωή και να ξοδεύω λιγότερο χρόνο με την οικογένειά μου, είμαι έτοιμη να το κάνω. Ο κόσμος ταλαιπωρείται και πνίγεται. Πιστεύω πως αυτά τα παιδιά είναι ο μελλοντικός πολιτισμός μας». Αντίθετοι με τη σκέψη αυτή είναι αρκετοί συμπατριώτες της στις ΗΠΑ, που τη ρωτούν «δεν ανησυχείς μήπως βοηθάς τρομοκράτες;». Ποια είναι η απάντησή της σε μια χώρα όπου οι τρομοκράτες είναι ο υπ’ αριθμόν ένα φόβος; «Τους απαντώ ότι “αν πραγματικά πιστεύεις πως αυτά τα παιδιά θα γίνουν τρομοκράτες όταν μεγαλώσουν, είναι ευθύνη σου να το αποτρέψεις. Αν έχουν μια καλή ζωή, δεν πρόκειται να συμβεί”. Πάντως, σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω πως αυτό είναι αλήθεια. Αυτοί οι άνθρωποι ρισκάρουν τα πάντα γιατί δεν έχουν επιλογή» τονίζει.
Φωτογραφία peoplegreece.com
Η μητέρα χωρίς μάρσιπο και οι Έλληνες
Ο μάρσιπος μοιάζει να έχει δισυπόστατο ρόλο στη ζωή της μονογονεϊκής οικογένειας της Cristal. Γιατί από τη μία μπορεί να είναι το όχημα της εμπνεύστριας του Carrythe Future, αλλά, από την άλλη, ξυπνά και δυσάρεστες αναμνήσεις. «Η μητέρα μου ζει μόνιμα στην Ισπανία και τη βλέπω μία φορά το χρόνο. Ήταν ανύπαντρη μητέρα, αφού χώρισαν με τον πατέρα μου πριν γεννηθώ. Ήταν μόλις 19 τότε. Και θυμάται που έπρεπε να με κουβαλάει αγκαλιά στο μετρό, αφού δεν είχε τα χρήματα να αγοράσει μάρσιπο ή καρότσι. Κοιτούσε τις άλλες μαμάδες που τα είχαν και ευχόταν κάποια στιγμή να κατάφερνε να αγοράσει» εξιστορεί χωρίς ίχνος πικρίας η Cristal. «Είναι αστείο πώς τα φέρνει η ζωή και, όταν της είπα τι προσπαθώ να κάνω, έσπευσε να με στηρίξει. Διότι ήξερε από πρώτο χέρι πόσο σημαντική βοήθεια είναι» προσθέτει.
«Πραγματικά θαυμάζω τον ελληνικό λαό. Στις ΗΠΑ ακούω πολλές φορές να μου λένε πως θα έπρεπε να βοηθάω τους βετεράνους πολέμου και πως υπάρχουν πολλοί φτωχοί άνθρωποι εκεί, επίσης. Η διαφορά είναι πως οι Σύριοι “τρέχουν” για να σώσουν τη ζωή τους. Και ένα από τα πολλά πράγματα για τα οποία θαυμάζω τον ελληνικό λαό είναι πως, όταν δουν τα διακριτικά μας στο Τ-shirt, όλοι μάς λένε “μπράβο, ευχαριστούμε που είστε εδώ”. Αγαπώ που οι Έλληνες βάζουν πίσω τις δικές τους ανάγκες για τις ανάγκες των άλλων. Η Ελλάδα είναι μια χώρα χτυπημένη από την οικονομική κρίση και, παρ’ όλα αυτά, είναι η πρώτη χώρα που βοηθά όλους αυτούς τους ανθρώπους. Είναι η πιο ανθρώπινη χώρα. Αυτό που κάνει η Ελλάδα, σε σχέση με τη Γερμανία και τη Γαλλία, που έχουν κατά πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες, δεν μπορεί ούτε καν να συγκριθεί. Και αυτό το θαυμάζω. Και ενώ είμαι Ισπανίδα, θέλω τα καλοκαίρια να έρχομαι εδώ και να μαθαίνω τη γλώσσα».
Όλα τα νέα, πλούσιο ρεπορτάζ, καθημερινές στιγμές διασήμων και ξεχωριστές στιγμές καθημερινών ανθρώπων στο People, που κυκλοφορεί την Κυριακή, μαζί με το Πρώτο Θέμα.
Δημοσιεύεται κατόπιν ειδικής άδειας από τον συγγραφέα – www.peoplegreece.com