• Home
  • Blog - Ειδήσεις

GREAT TURNING vs DEEP ADAPTATION

GREAT TURNING vs DEEP ADAPTATION

download pdf version 


SQUARING THE CIRCLE (Hazel Hill Wood – 31st March 2019)
On 31st March 2019, the participants of the FDA (Facilitator Development Adventure for the Work that Reconnects) held a world-café Going Forth discussion using Jem Bendell’s 4 R’s Deep Adaptation Agenda. What follows is a transcription of the insights gathered during that session. At the end of this paper you will find Joanna Macy’s Vows.
RESILIENCE
In pursuit of a conceptual map of “deep adaptation,” we can conceive of resilience of human societies as the capacity to adapt to changing circumstances so as to survive with valued norms and behaviours. Given that analysts are concluding that a social collapse is inevitable, the question becomes: What are the valued norms and behaviours that human societies will wish to maintain as they seek to survive? That highlights how deep adaptation will involve more than “resilience.”
INDIVIDUAL DIMENSION
• Hygge (Danish concept for a feeling of cozy contentment and well-being through enjoying the simple things in life)
• Space for JOY
• Aikido
• Learning how to saw + find a manual machine
• STORYTELLING
• Deep questions (Humanity – keep asking)
• Learn Poems by heart
• Restoring Old Crafts (Local, Low-tech, biomimetic)
• NVC (Non-Violent Communication)
• Clarifying what values/norms we want to hang on to
• Much less Screen time
• Non-Market activity
• Meditation to celebrate
• Personal Therapy
• Local Renewable Energy & Water
• Music (flute, harmonica)
• Ask for Support
• SILENCE
• PRAYER
COLECTIVE DIMENSION
• Sanctuary
• Feeding people
• Eating together
• Making my home + woods available
• TRAUMA Work
• Community Citizen’s Assemblies
• Physical Whole
• Hand-made Life (veg, wood skills)
• Quaker meeting style gatherings
• Peer-support
• Men’s circles & Women’s circles (+ succession)
• CELEBRATION
• Elders, teachers, guides, mentors
• Promotion of volunteering
• Safe-guarding
• Diversity, Inclusion (training, Community events eg religious dialogue, multifaith
• WISDOM
• Conflict Resolution
• Inspiration from Geese flight
• Collective Intelligence + Shared Governance
• Education promoting Values + behaviours that contribute to Resilience
• Sharing
• Eco-Village Style Living
• Radical MOOCs on-line seminars
• New Talent Map/Recognition (incl. facilitation)
• Friendship
• Community about the Great Turning
RELINQUISHMENT
It brings us to a second area of this agenda, which I have named “relinquishment.” It involves people and communities letting go of certain assets, behaviours and beliefs where retaining them could make matters worse. Examples include withdrawing from coastlines, shutting down vulnerable industrial facilities, or giving up expectations for certain types of consumption.
INDIVIDUAL DIMENSION
• HOPE
• Luxury/Indulgent/High cost lifestyles – in excess
• Unsustainable (behaviours)
• Judgement
• Delegation of Power to change
• Social Media
• Guilt
• Small I
• Latest Tech (Echo Dot..)
• Out of season Food (Strawberries at Xmas)
• FLYING (less)
• Alone in Car (cycle & carshare)
• MEAT & Animal products
• Hyper-individualism
• Shopping
• Clothes/shoes
COLECTIVE DIMENSION
• Separate Lives (alone in Castle)
• Inequality
• Plastics
• Unsustainable Tourism
• American dream
• Career
• Entitlements
• Reframe taxes as social contribution
• Personal comfort & ease
• JOB
• Instant gratification – self-righteousness
• Personal space?
• Pension (intergenerational equity)
• GDP
• New Stuff
• Expensive Health Care
• Narrow definition of health
• Re-use of Land Management
• Consumerism
• What is in it for me? – What about me and my plans?
• MY RIGHTS
WORLD DIMENSION
• GROWTH
• CARS
• Politics
• Adversarial US & Them
• Cultures
• Species
• Idea of Being Superior
• Science will Save us with Technology
RESTORATION
The third area can be called “restoration.” It involves people and communities rediscovering attitudes and approaches to life and organisation that our hydrocarbon-fuelled civilisation eroded. Examples include re-wilding landscapes, so they provide more ecological benefits and require less management, changing diets back to match the seasons, rediscovering non-electronically powered forms of play, and increased community-level productivity and support.
INDIVIDUAL DIMENSION
• Walk & Run
• Turn-off the WIFI
• Hand-made Life
• Personally-nourishing activities
• Connecting with Nature (no separation)
• Consider action, no re-action
• Eat locally-grown food
• Meditation retreats
COLECTIVE DIMENSION
• Awareness around river pollutions (e.g.) quantifying
• Indigenous knowledge
• Seed saving democratically
• Schooling Outside (What is a School?)
• Workship & Shared Rituals + Celebration
• Neighborhood - know your Neighbours
• Local Live Music – Jams/open spaces
• Restoration Agriculture
• Sanctuaries
• Nature & Youth work – Scouts, Forest Schools, woodcraft Folk
• Circle Dance
• Co-Living
• Eating together
• Growing food
• Humans no dominant Species (predator?)
• Sharing resources
• Spend time together (non-goal)
• Building Diverse community
• Healing Circles (acknowledging new belongings)
• Singing & eating together
• Create vegetable gardens
• Shared allotments
WORLD DIMENSION
• People’s Assemblies
• Re-evaluating who are the EXPERTS
• Wisdom instead of Knowledge
• Landscape Restoration
RECONCILIATION
Reconciliation with one’s death, including any difficulties and regrets in one’s life, any anger towards existence itself (or God). It also invites reconciliation between peoples, genders, classes, generations, countries, religions and political persuasions. Because it is time to make our peace. Otherwise, without this inner deep adaptation to climate collapse we risk tearing each other apart and dying hellishly.
INDIVIDUAL DIMENSION
• Grief work (Stephen Jenkinson)
• Peace work
• Soulcraft work (Bill Plotkin)
• COMPASSION
• Physical Limitations
• Indigenous inspiration – Ancestors
• Read books, be curious of other views
• AWE
• Making peace with myself/others specific + take action
• Addressing my own bitterness & hate
• Identifying my areas of war
• ACT (Acceptance & Commitment Therapy)
• Meditation
• Reclaiming Cast-out parts
• Addressing Othering – Wide awake workshops
• Single family tree
• Being involved in Death
• Palliative Care
• Death procedures & Ceremonies
• Being transparent about Age
COLECTIVE DIMENSION
• ACT (Acceptance & Commitment Therapy)
• Mankind Projects
• Grief work
• Collective Shadow work
• Intergenerational Dialogue
• Acknowledging Consequence
• Religion, Collective Spirituality
• Peace work & apology
• Asking Forgiveness
• Men/Women Work
• Social cohesion work
• Neighborhood mediation
• Creating space for voices that need to be heard
• Owning privilege
• Making BEAUTY (Art, Poetry, Food growing, Dance)
• Re-enter relationships
• Eldership Responsibilities
• YOGA, MINDFULNESS
• Vision Quests
• Passage Rituals
• Name DEATH
• Being around Death
• Reconciliation to Natural Cycles
• Respect Elders
• Seek Elders
• Celebrate
• Initiations
• Death Cafés
• Community Grief
• Gratitude Rituals
WORLD DIMENSION
• Truth & Reconciliation Committees
• Oil Companies

 


JOANNA MACY’s VOWS


I vow to myself and each of you

To commit myself daily to the healing of our world and the welfare of all beings.

To live on Earth more lightly and less violently in the food, products and energy I consume.

To draw strength and guidance from the living Earth, the ancestors, the future beings, and my brothers and sisters of all species.

To support each other in our work for the world and to ask for help when I feel the need.

To pursue a daily practice that clarifies my mind, strengthens my heart and supports me in observing these vows.

Στην εποχη της Covid-19

Στο πρώτο lockdown επιχειρήσαμε με τον Στέλιο που γράφει τα κείμενα στην Θεατρική ομάδα να τρολλάρουμε ολους αυτούς που δεν αποδέχονται την υπαρξη του SARS-CoV-2. Ο Στέλιος εγραψε το κείμενο και εγώ εκανα την υπολοιπη παραγωγή.

 

Η Πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο για να δείτε το video!

 https://youtu.be/ltqBvak7H18

 

Μνήμη και Αλήθεια

Μνήμη και Αλήθεια

Φαντάσου ότι αποφάσισες να πραγματοποιήσεις ένα όνειρό σου: να εκπαιδευτείς π.χ. στα μαθηματικά! Φαντάσου επίσης ότι υπέβαλες το σχετικό αίτημα, και ότι το αίτημά σου έγινε δεκτό.

Είσαι πλέον σε ένα σχολείο μαθηματικών με πολλές τάξεις. Σε κάθε τάξη οι εκπαιδευτές σου σου δίνουν ύλη που χτίζει μία πραγματικότητα. Στην πρώτη τάξη σού διδάσκουν ότι οι αριθμοί είναι 10, καθώς και πρόσθεση και αφαίρεση. Στη δεύτερη ότι είναι 1.000, μαζί με πολλαπλασιασμό και διαίρεση. Στην Τρίτη ότι είναι άπειροι, κλάσματα και σύνολα. Στις επόμενες έχεις να μάθεις τους αρνητικούς, τους μιγαδικούς, τους φανταστικούς, συναρτήσεις, ολοκληρώματα, και ακόμη παραπέρα.

Υπάρχει μια ιδιαιτερότητα σε αυτό το σχολείο: Όταν ξεκινάς καινούρια τάξη, χάνεις τη μνήμη της φοίτησής σου στις προηγούμενες. Δε ξεχνάς την ύλη, αυτήν την κατέχεις, αλλά δε θυμάσαι την προηγούμενή σου φοίτηση. Ούτε γνωρίζεις για τις επόμενες τάξεις. Για σένα το μόνο που υπάρχει είναι η τάξη που βρίσκεσαι, ας πούμε η 4η.

Καθώς νιώθεις ότι αλλάζεις και εξελίσσεσαι μέσα από την εκπαίδευση που δέχεσαι, η όλη διαδικασία γίνεται όλο και πιο σημαντική για σένα. Μπορεί επίσης να θεωρείς το δάσκαλό σου πολύ σημαντικό, και πολλές φορές μέσα στην έλλειψη μνήμης σου, ίσω; να πιστεύεις ότι είναι καλύτερος από κάθε άλλο δάσκαλο.

Συναναστρέφεσαι στα διαλείμματα άλλους μαθητές, που όμως δε φαίνεται σε ποια τάξη φοιτούν, κι εσύ πιστεύεις ότι όλοι ανήκετε στην ίδια τάξη. Μιλάτε μεταξύ σας για μαθηματικά, και όταν τους ακούς να λένε πράγματα που διαφέρουν από αυτά που εσύ γνωρίζεις, απλά πιστεύεις ότι κάνουν λάθος. Είτε όταν η συχνότητά τους βρίσκεται σε χαμηλότερο επίπεδο από το δικό σου, είτε σε υψηλότερο, το οποίο δε μπορείς να αναγνωρίσεις και να αγγίξεις ακόμη.

Αναρωτιέσαι γιατί άλλοι μαθητές δεν μπορούν να αντιληφθούν τα πράγματα όπως εσύ. Λάποιες φορές νιώθεις λύπη για αυτούς και κάποιες άλλες θυμώνεις που είναι ανίκανοι να αντιληφθούν τα πράγματα στο δικό σου επίπεδο.

Σε όλη αυτή τη διαδικασία υπάρχει μία λέξη που συχνά χρησιμοποιείς: Η λέξη "Αλήθεια". Και για σένα η έννοια της λέξης αυτής ταυτίζεται με το επίπεδο της ύλης που παίρνεις στην τάξη που βρίσκεσαι. Αν δεν είχες χάσει τη μνήμη σου, θα θυμόσουν ότι την ίδια λέξη τη χρησιμοποιούσες επίσης και για την ύλη της προηγούμενης τάξης, και κάθε άλλης τάξης, στην οποία βρέθηκες.

Νιώθεις ότι έχεις την υποχρέωση να διδάξεις σε όσους περισσότερους μαθητές του σχολείου μπορείς, αυτήν την «αλήθεια». Καθώς όμως δε μπορείς να ξεχωρίσεις το επίπεδο των μαθητών, άρα τις ικανότητες αντίληψής τους, έχεις ελάχιστα αποτελέσματα. Συχνά αναρωτιέσαι γιατί τόσοι πολλοί δε μπορούν να αντιληφθούν τα πράγματα όπως εσύ. Συχνά μπαίνεις σε διαφωνίες με τους άλλους, και θεωρείς τις απόψεις τους «λανθασμένες».

Μέχρι που έρχεται η στιγμή που η μνήμη σου αρχίζει σιγά σιγά να αφυπνίζεται, και αρχίζεις να υποψιάζεσαι ότι, ίσως σε αυτό το σχολείο υπάρχουν πολλές τάξεις. Αρχίζεις σταδιακά να αποδέχεσαι το δικαίωμα των άλλων μαθητών να βλέπουν τον κόσμο μέσα από την πραγματικότητα της τάξης τους. Παύεις να θυμώνεις ή να στενοχωριέσαι τόσο μαζί τους. Αρχίζεις να υποψιάζεσαι ότι ίσως να μην είσαι στην τελευταία τάξη, κι ότι ίσως υπάρχουν κι άλλα επίπεδα εκπαίδευσης και για σένα…

Αυτό σε κάνει να διστάζεις να χρησιμοποιείς τη λέξη «Αλήθεια» τόσο εύκολα, όσο έκανες μέχρι τώρα. Αρχίζεις να υποψιάζεσαι ότι κι εσύ βρίσκεσαι σε ένα επίπεδο αντίληψης σε μία «πραγματικότητα» που αλλάζει συνέχεια συχνότητα.
Αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν αυτή η εκπαίδευση άραγε τελειώνει. Αυτό σε κάνει ακόμη πιο διστακτικό στη χρήση της λέξης «Αλήθεια», καθώς αρχίζεις και υποψιάζεσαι το τεράστιο μέγεθος αυτής της έννοιας…

Όλο και πιο πολύ μπορείς πλέον να κατανοήσεις και να αποδεχτείς τα διάφορα επίπεδα πραγματικότητας στα οποία βρίσκεσαι εσύ και οι συμμαθητές σου στο σχολείο. Αποκτάς όλο και περισσότερη συναισθηματική ισορροπία, καθώς πέφτεις όλο και λιγότερο στην παγίδα να θυμώνεις μαζί τους, για τα διαφορετικό επίπεδο αντίληψης που έχουν… Αντιλαμβάνεσαι πόση ενέργεια ξόδευες παλιότερα, όντας επικριτικός με κάθε άλλον που δε βρισκόταν στο δικό σου επίπεδο αντίληψης των πραγμάτων, αυτό που τότε ονόμαζες «αλήθεια».

Στις πιο ήσυχες εσωτερικά στιγμές σου, αναρωτιέσαι μέσα σου, τι μπορεί να είναι η Αλήθεια. Είναι άραγε η υψηλότερης συχνότητας πραγματικότητα που διδάσκεται στους μαθητές της τελευταίας τάξης; Αν είναι έτσι, τότε ποια είναι η τελευταία τάξη; Και ποιος ξέρει αν όντως βρίσκεται στην τελευταία τάξη;

Ίσως τότε η Αλήθεια να μην είναι η ύλη της υψηλότερης τάξης, αλλά η ύλη όλων των τάξεων μαζί. Όλες οι συχνότητες μαζί. Θυμάσαι ότι τα πάντα είναι συχνότητες. Και όλες οι συχνότητες μαζί, αποτελούν το πλήρες φάσμα. Τι γίνεται λοιπόν με τις συχνότητες; Μόνο η υψηλότερη είναι «αληθινή» και οι χαμηλότερες «ψεύτικες»; Ή μήπως Αλήθεια σημαίνει «όλες οι συχνότητες μαζί»; Όπως το φως είναι όλα τα χρώματα του φάσματος; Ποιο χρώμα άραγε είναι το «αληθινό», εκείνο με την υψηλότερη συχνότητα και όλα τα άλλα είναι «ψεύτικα»; Ποια μουσική νότα είναι άραγε η «αληθινή» και ποιες οι «ψεύτικες»; Ποιο επίπεδο εκπαίδευσης είναι άραγε περισσότερο ή λιγότερο σημαντικό; Μήπως ο τελευταίος όροφος δε βασίζεται σε όλους τους προηγούμενους;

Αρχίζεις πλέον και σκέφτεσαι ότι ίσως η έννοια της Αλήθειας, μπορεί να περιλαμβάνει όλη την ύλη, όλες τις συχνότητες, όλα τα χρώματα και όλες τις νότες. Κάποια στιγμή ξαναθυμάσαι την ετυμολογία αυτής της ιδιαίτερης λέξης (Αλήθεια = Α+λήθη = η έλλειψη της λήθης, δηλαδή η επαναφορά της μνήμης) και πλέον αρχίζεις και αναρωτιέσαι αν το τεράστιο βάθος αυτής της έννοιας σου δίνει το δικαίωμα να την χρησιμοποιείς τόσο εύκολα, άκοπα και επιφανειακά. Αρχίζεις και θυμάσαι…

Θυμάσαι άραγε πόσες φορές την έχεις χρησιμοποιήσει στο παρελθόν μέσα στην περιοριστικότητα της μονεπίπεδης οπτικής σου; Θυμάσαι τις φορές που σε κάθε επίπεδο αντίληψης που βρισκόσουν, πίστευες ότι αυτό είναι η «αλήθεια»; Θυμάσαι κάθε φορά που άλλαζες συχνότητα, επίπεδο, πόσο εύκολα άλλαζε η «αλήθεια» μέσα σου, και ως «αλήθεια» θεωρούσες πάντα τη νέα πραγματικότητα; Θυμάσαι που έλεγες μέσα σου «αυτή όμως τη φορά ξέρω την αλήθεια!»; Θυμάσαι τις αμέτρητες φορές που απαξίωσες μέσα σου όσους δεν αντιλαμβάνονταν το δικό σου επίπεδο «αλήθειας»; Θυμάσαι τις φορές που για να ενισχύσεις την «ορθότητα» του δικού σου εκάστοτε επιπέδου αντίληψης, χρησιμοποιούσες μαζί με τις όποιες λέξεις, και τον προσδιορισμό «αληθινός»; Έλεγες: «η αληθινή αγάπη είναι….» και συμπλήρωνες περιγράφοντας το επίπεδο αντίληψης της αγάπης που τύχαινε να έχεις εσύ εκείνη τη στιγμή. Θυμάσαι που επινόησες και την αυτοαναιρούμενη έκφραση «η αλήθεια μου», που στην ουσία ποτέ δε σήμαινε τίποτε περισσότερο από το «η τρέχουσα αντίληψή μου»;

Πλέον θυμάσαι: Θυμάσαι ότι είσαι μαθητής. Θυμάσαι τις τάξεις εκπαίδευσης. Θυμάσαι ότι κάθε συμμαθητής σου έχει το δικαίωμα να βρίσκεται στην τάξη που είναι. Θυμάσαι την ιερότητα της έννοιας Αλήθεια. Θυμάσαι ότι έχεις δικαίωμα να τη χρησιμοποιείς μόνο όταν έχεις αρχίσει να ξαναβρίσκεις τη μνήμη σου. Θυμάσαι ότι η Αλήθεια είναι όλες μαζί οι συχνότητες του φάσματος και όχι μόνο η υψηλότερη. Όλα μαζί τα μονοπάτια της χώρας και όχι ένα ή κάποια. Θυμάσαι ότι η Αλήθεια αν και ιερή, δεν είναι ελιτίστικη. Δε προσβάλλεται ούτε θίγεται από τίποτε. Περιλαμβάνει και αποδέχεται τα πάντα. Το άνω και το κάτω. Ότι όταν η Αλήθεια κατεβαίνει επίπεδο, γίνεται Μνήμη, και όταν η Μνήμη κατεβαίνει επίπεδο, γίνεται Άνθρωπος. Και τέλος θυμάσαι ότι Αλήθεια είναι η ζωντανή Μνήμη του Ακεραίου Όντος μας.

 

Δημήτρης Αναγνωστόπουλος
Από το «Εγχειρίδιο Αναρχικού εσωτερισμού» του συστήματος Full Spectrum

Eulogy of Yorgos

 

The IDEA

 

Photo A

 

Photo B

 

Photo C

 

Photo D

 

Photo E  (A selfie One)

Ημερολόγιο καταστρώματος 8 Μάρτη 2019

«Για να μην ξεχνιούνται οι ευτυχισμένες ημέρες αλλά και οι στιγμές που κυριαρχούν μαζεύοντας πάνω τους το επιστέγασμα αυτών των ημερών»

 

Γράφω το επόμενο βράδυ για πρώτη φορά. Μόλις έχω ξυπνήσει από τον απογευματινό ύπνο του Σαββάτου. Ξεκούραση μετά από το κλάδεμα στον κήπο, πεύκα, λιγούστρα, λέιλαντ, ακακία. Έγινε καλή εκκαθάριση. Θέλω να γράψω από το πρωί αλλά πρέπει να μην αφήσω λεπτό της ημέρας να χαθεί γιατί έχει έρθει η Άνοιξη και κάθε λεπτό είναι πολύτιμο για να το χαρείς, είναι πολύτιμο και πρέπει να το αδράξεις. Θυμάμαι το χθεσινό βράδυ αλλά και το προχθεσινό και μένει μια στιγμή έντονα στη μνήμη. Είναι η ώρα που παίρνω ένα τσιγάρο από την Κατερίνα και βγαίνω μόνος στον μπαλκόνι να το απολαύσω. Είναι στις «ενοχές», ένα μπαράκι απέναντι από το πατρικό μου στην πλατεία Ναυαρίνου. Έχουμε κλείσει ένα δωμάτιο η θεατρική ομάδα για να βρεθούμε πρώτη φορά μετά από τις παραστάσεις της Γλασκώβης. Κάθομαι λοιπόν και απολαμβάνω τις τζούρες στην πλατεία που μεγάλωσα. Βλέπω απέναντι στον τεσσεράμιση όροφο  το παλιό μου γραφείο που είχα την εταιρεία πληροφορικής. Η πινακίδα λείπει αν και για καμμιά 10ετία μετά την αποχώρηση μου από εκεί δεν είχε αφαιρεθεί. Θυμάμαι την μαγική κραυγή «ο φύυυυλααακααάς» που μας προειδοποιούσε μόλις κάποιο παιδί τις γειτονιάς αντιλαμβανόταν ότι ο φύλακας του αρχαιολογικού χώρου – τότε αρκετά παρατημένου και καθολου καθαρού και περιποιημενου όπως τις ημέρες μας – ήταν μέσα στα αρχαία ώστε όλα τα παιδιά που παίζαμε μέσα να φύγουμε για να μην έχουμε επιπτώσεις. Σκέφτομαι τα συγχαρητήρια που μου έδωσε η Φανή και ο Στέλιος για το Project του Πάνου από το ινστιτούτο Γκαίτε, στο οποίο έκανα τον άστεγο και που ακόμη δεν έχω δει παρά μόνο το ντέμο. Σκέφτομαι ότι πέρασε μια εβδομάδα από τότε που ανέλαβα προϊστάμενος στην εταιρεία και το μυαλό μου έχει πάρει φωτιά μια και έχω τόσα πολλά να κάνω και να αποφασίσω για να ανεβάσω την ομάδα. Είναι η αρχή της εβδομάδας οπου με τα φιλαράκια μου απο τα παλιά περάσαμε μια Κυριακή γεματη συζητήσεις απο τα παλιά, στο Τρίγωνο κοντά στις Πρέσπες. Είναι επιπλέον η προηγούμενη νύχτα με τις «πυρκαγιές», μια εξαιρετική παράσταση στο Βασιλικό Θέατρο που πήγα με την Νάντια και τον Δαμιανό από τη δουλειά. Μια παράσταση από αυτές που δεν πρέπει να χάσεις όπως το Festen και το Γκιακ τα προηγούμενα χρόνια. Συγκρατείς τα δάκρυα, την ανάσα και την κραυγή σου για να μην ενοχλήσεις τους δίπλα σου. Είναι επιπλέον η όμορφη παρέα που είναι μέσα στο δωμάτιο, τα παιδιά της ομάδας.  Ο Θοδωρής μου λέει πως έγραφε κριτικές στον «Εξώστη» για κόμικς. Πόσα ακόμη θα είχα να πω για τα παιδιά εκεί μέσα. Μετά τη στιγμή, ξαναμπαίνω μέσα στο δωμάτιο και ξεκινάμε να μιλάμε Γαλλικά και Τούρκικα χωρίς νόημα, όλη η ομάδα με πρωτοστατούσα την Βάγια και τρελαινόμαστε στα γέλια. Κατηφορίζουμε για φαγητό την πλατεία και η Αγγέλα σκοντάφτει και ματώνει τη μύτη της. Καταλήγουμε 4 λιγότεροι να τρώμε ιταλική πίτσα δίπλα στο don’t tell mama οπού κερνάω για την προαγωγή.

Μια στιγμή λοιπόν που ενώ έχεις και τις 2 φωτογραφικές μηχανές μαζί σου δεν την αποτυπώνεις παρά μόνο γράφοντας αυτό το κείμενο. Γιατί η στιγμή είναι όλες εκείνες οι σκέψεις και οι συνάψεις που δεν αποτυπώνονται στο φιλμ αλλά μόνο στο χαρτί. Τελειώνω τώρα. Πρέπει να ξεκινήσω το διάβασμα στο μεταπτυχιακό της Κοινωνική και Αλληλέγγυας Οικονομίας. Ξεκίνησε το 2ο εξάμηνο Κοινωνικά Κινήματα.