Όταν το σκιερό μέρος του παιδιού μας ενηλικιώνεται
Η ζωή είναι η ακρόαση ενός αιτήματος εκπαίδευσης. Και ενηλικίωση είναι το να συνειδητοποιήσουμε ότι το Σύμπαν δε μας οφείλει τίποτε άλλο, εκτός από αυτό: εκπαιδευτικές εμπειρίες.
Ενηλικίωση είναι να αποδεχτούμε ότι τα πάντα είναι στη θέση τους.
Αυτό δε σημαίνει να μην ονειρευόμαστε.
Μπορούμε να ονειρευόμαστε όσο και ό,τι θέλουμε, αφού πρώτα ξεκαθαρίσουμε μέσα μας αν βλέπουμε όνειρα ή εφιάλτες. Πώς γίνεται αυτό; Αποκτώντας επίγνωση σχετικά με την προέλευση των ονείρων μας: Από πού έρχονται άραγε; Από τη χώρα του τραυματισμένου μας παιδιού που πλάθει νευρωτικούς εφιάλτες για να καλύψει το τραύμα του ή από την ελεύθερη και χωρίς προσδοκίες χώρα των ονείρων ενός ενηλίκου;
Αν λόγω τραύματος επιβεβαίωσης «ονειρευόμαστε» συνθήκες στις οποίες όλοι θα μας θαυμάζουν, αυτό δεν είναι όνειρο αλλά εφιάλτης, καθώς δε θα θεραπεύσει ποτέ καμία πληγή μας, αλλά θα προσπαθεί χωρίς σταματημό να γεμίσει μια άπατη, πεινασμένη, μαύρη τρύπα μέσα μας.
Ενηλικίωση είναι το να αντιλαμβανόμαστε το μέγεθός μας μέσα στο Σύμπαν, να ταξιδεύουμε ως πούπουλο στους ανέμους του, χωρίς να εμμένουμε στη ψευδαίσθηση ότι είμαστε το «χαϊδεμένο παιδί» ενός σύμπαντος που υπάρχει για να υπηρετεί κάθε ανάγκη μεγαλείου που μπορεί να έχουμε κατασκευάσει μέσα μας.
Ενηλικίωση είναι το να ονειρευόμαστε χωρίς να προσδοκούμε. Να εργαζόμαστε γεμάτοι πάθος, απόλαυση και καθαρότητα για τα όνειρά μας, χωρίς να πιστεύουμε ότι έχουμε υπογράψει συμβόλαιο με το Σύμπαν ότι θα πραγματοποιηθούν οπωσδήποτε, πλήρως, και στη στιγμή που το «κακομαθημένο παιδί» μέσα μας έχει προαποφασίσει. Ούτε ότι θα παραμείνουν μαζί μας «για πάντα». Και αν πραγματοποιηθούν, όταν και στο βαθμό που θα πραγματοποιηθούν, τότε μπορούμε να γιορτάσουμε απόλυτα για το δώρο αυτό.
Η ενηλικίωση φέρνει δώρα. Τα πρώτα δώρα της είναι η ελευθερία, η χαλαρότητα ή χαρά και το χιούμορ. Ελευθερία από τη γκρίνια και τη μιζέρια μέσα μας. Καθώς και από την αίσθηση ότι είμαστε το αδικημένο θύμα μιας παγκόσμιας συνομωσίας. Χαλαρότητα με εμάς και τη θέση μας στο Σύμπαν. Και αυτό σημαίνει εναρμόνιση: Ένα χαλαρό κύτταρο του Σύμπαντος σε τέλειο συντονισμό με ένα χαλαρό Σύμπαν. Χαρά διότι δεν θεωρούμε τίποτε δεδομένο, οπότε χαιρόμαστε για κάθε τι που μας έρχεται. Η χαρά είναι ένα άνθος που δε φυτρώνει ποτέ στον αγρό των δεδομένων… Και χιούμορ, άπειρο χιούμορ…
Η παραμονή στην παιδικότητα φέρνει μάχη, εναντιότητα, απώλεια της ελευθερίας, της χαράς, του χιούμορ και της χαλαρότητας. Όταν προσδοκούμε, διαχωριζόμαστε από τα πάντα. Υψώνουμε ένα κακομαθημένο παράπονο στο Σύμπαν διότι δεν πραγματοποιεί το ιερό του καθήκον: Να ικανοποιεί τις δικές μας προσδοκίες.
Όταν προσδοκούμε, δε μπορούμε να είμαστε ευχαριστημένοι με τη ζωή μας στο εδώ και τώρα. Είμαστε απλά δυσαρεστημένοι, έτοιμοι να απογοητευθούμε αν το Σύμπαν δεν πραγματοποιήσει αυτό που το παιδί μέσα μας απαιτεί, και ικανοί ανά πάσα στιγμή να εκφράσουμε τον συμπαντικό μας θυμό.
Η ενηλικίωση φέρνει μέσα μας την ήσυχη συνειδητοποίηση ότι μπορεί ο πόνος να είναι φυσικό μέρος της ζωής, αλλά η πραγματική τραγωδία είναι ο αυτοβασανισμός. Και ο αυτοβασανισμός βασίζεται στην προσδοκία όλων αυτών που το παιδί μέσα μας πιστεύει ότι το Σύμπαν του χρωστάει.
Ο πόνος είναι φυσικός αλλά ο αυτοβασανισμός προαιρετικός. Ας σταματήσουμε να τον επιλέγουμε…
Καλή μας ημέρα!
Δημήτρης Αναγνωστόπουλος
Από το «Εγχειρίδιο Αναρχικού Εσωτερισμού»
Ο Δημήτρης διδάσκει Αυτογνωσία - Προσωπική Ανάπτυξη στην Lifetherapy Academy.