Η αποκατάσταση του Νόμου της Έλξης
Το βασικότερο χαρακτηριστικό που ορίζει τη συνειδητότητα του παιδιού μέσα μας, είναι η μη ανάληψη ευθύνης. Ένα παιδί έχει ανάγκες, όμως δεν έχει υποχρέωση να τις καλύψει το ίδιο, αλλά οι άλλοι.
Γι’ αυτό και η ουσία μετάβασης ενός ανθρώπου από το στάδιο του «παιδιού» στην κατάσταση του «ενηλίκου», είναι η ανάληψη της ευθύνης για τη ζωή του και για την κάλυψη των αναγκών του.
Ο βασικότερος συμπαντικός νόμος που ορίζει τη διαδικασία της ενηλικίωσης είναι ο νόμος του Κόστους. Πρωτοδιατυπώθηκε στη φράση της Γένεσης «Με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα κερδίζεις το ψωμί σου». Τι ορίζει ο Νόμος αυτός; Τίποτε δεν δίδεται δωρεάν! Για να μου «ανήκει» κατ’ ουσίαν κάτι, ένα χαρακτηριστικό, μία ποιότητα, μία ιδιότητα, μία δεξιότητα, μία συχνότητα του φάσματος, ένα επίπεδο αντίληψης, μία κατάσταση της ζωής, οφείλω να βρω και να πληρώσω το αντίστοιχο κόστος αυτής.
Το κόστος στην εσωτερική πλευρά της ζωής σπάνια είναι οικονομικό όπως στον εξωτερικό κόσμο. Είναι κυρίως εσωτερικό, υπαρξιακό, απαιτεί συνειδητοποιήσεις, εσωτερικές αλλαγές, βήματα εξέλιξης, μικρούς θανάτους και γεννήσεις. Αν δε κατακτήσω αυτά τα βήματα, τότε δε θα μου ανήκει ποτέ η συγκεκριμένη κατάσταση ή συχνότητα. Μπορεί να μου δοθεί πρόσκαιρα η εμπειρία αυτής της κατάστασης, και στην περίπτωση αυτή θα νιώθω πάντα ότι βρίσκομαι ως λαθρεπιβάτης σε μία θέση που δεν απόκτησα νομίμως και με την αξία μου, ή μπορεί να μη μου δοθεί ποτέ, και τότε, αν δεν αναγνωρίσω το νόμο του κόστους, θα νιώθω πάντα θύμα μιας παγκόσμιας συνομωσίας που μου στερεί κάτι που θα έπρεπε δικαιωματικά να έχω…
Η ενηλικίωση είναι μια πολύ πιο δύσκολη διαδικασία από ό,τι φανταζόμαστε, και πολλοί άνθρωποι, αν και εξωτερικά ενήλικοι, για διάφορους λόγους επιλέγουν να μην προχωρήσουν ή να μην ολοκληρώσουν τη διαδικασία αυτή και στα υπόλοιπα επίπεδα της προσωπικότητάς τους. Τότε λοιπόν έχουν διάφορες επιλογές:
1. Να αντιληφθούν νωρίτερα ή αργότερα το υψηλό κόστος της διατήρησης της παιδικότητας και να προχωρήσουν στην ενηλικίωση. Ως ενήλικοι μπορούν να ονειρευθούν ό,τι θέλουν και μπορούν να αγωνισθούν για να το πετύχουν χωρίς να αυτοφυλακιστούν στην προσδοκία ότι το σύμπαν υποχρεούται να τους το προσφέρει επειδή το επιθύμησαν.
2. Να υιοθετήσουν το ρόλο του θυμωμένου ή του θλιμμένου θύματος, επειδή στη ζωή τους δεν έρχονται τα πράγματα όπως θα ήθελαν.
3. Να ψάξουν να βρουν άλλους τρόπους από έξυπνους έως πονηρούς για να το αποκτήσουν χωρίς να πληρώσουν όλο το τίμημα.
Οι «άνθρωποι παιδιά» θα ψάχνουν πάντα τρόπους να παίρνουν ό,τι επιθυμούν χωρίς να πληρώνουν το αντίστοιχο τίμημα. Αυτή είναι η έννοια του «βολέματος», της «ευκαιρίας», της ναρκισσιστικής «ιδιαίτερης μεταχείρισης» που για κάποιο λόγο πιστεύουν πως δικαιούνται. Ποιες είναι οι «ευκαιρίες»; Το να έχω χρήματα χωρίς να κοπιάσω, το να «πιάσω την καλή» χωρίς να εργαστώ, το να βρω ένα «θησαυρό», ή να κερδίσω το «λαχείο», το να αγοράσω κάτι «ακριβό» πληρώνοντας φθηνά, το να έχω μία ζωή χωρίς δυσάρεστα απρόοπτα, να έχω μία τέλεια σχέση χωρίς να έχω κατακτήσει τις δεξιότητες που απαιτούνται για αυτό, το να πετυχαίνω ό,τι επιθυμώ χωρίς να προσπαθήσω όσες φορές χρειάζεται για αυτό, κ.τ.λ.
Σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, πάντα υπήρξαν άνθρωποι «παιδιά», που έψαχναν να καλύψουν την ανάγκη τους και να πάρουν χωρίς να δώσουν. Για αυτό και πάντα υπήρξαν και άνθρωποι που έρχονταν να εκμεταλλευτούν αυτή την ανάγκη των πρώτων, ώστε να κερδίσουν αυτοί. Τα τυχερά παιχνίδια, τα λαχεία, οι «ευκαιρίες», το χρηματιστήριο και πολλά άλλα, ήταν κάποια από τα εργαλεία τους. Ένα λοιπόν από τα κλασσικά τεχνάσματα στο εσωτεριστικό επίπεδο αυτής της εκμετάλλευσης, είναι και η χρήση του νόμου της έλξης. Το να λες σε κάποιον ότι μπορεί να έχει ό,τι θέλει, χωρίς να δώσει το αντίστοιχο τίμημα, είναι μεγάλη ευκαιρία…
Ο Νόμος της έλξης υπάρχει όσο υπάρχει και το ίδιο το Σύμπαν. Είναι μία πραγματικότητα, όσο πραγματικός είναι και ο Νόμος της Εκπαίδευσης, της Αιτίας και του Αποτελέσματος, του Κόστους, της Αξίας, της Βαρύτητας, της Αλλαγής, του Φάσματος, των Επιπέδων, της Μεταμόρφωσης, των Δυάδων, της Ουσίας και της Υπόστασης, της Αναλογίας, της Υστέρησης, της Αντανάκλασης, της Επτάδας, των Συγγενειών, των Πραγματικοτήτων, των Κινήτρων, και τόσοι άλλοι νόμοι ακόμη. Γιατί άραγε ακούμε ή διαβάζουμε τόσο πιο συχνά για αυτόν και όχι για τους υπόλοιπους; Και γιατί άραγε όταν διαβάζουμε για τον νόμο της έλξης, στη διαφήμιση π.χ. ενός «πνευματικού» σεμιναρίου, συνήθως στην ίδια φράση υπάρχει και η λέξη «αφθονία», «πλούτος», ή κάποιο συνώνυμο;
Οι Νόμοι είναι στην ουσία τους συμπαντικοί εκτελεστικοί μηχανισμοί, μέσω των οποίων διενεργούνται όλες οι διαδικασίες. Ο κάθε νόμος έχει τη δική του τυπική ισχύ, δηλαδή βρίσκεται σε κάποιο πυραμιδικό επίπεδο ιεραρχίας, πιο πάνω από κάποιους και πιο κάτω από άλλους.
Ο Νόμος της Έλξης είναι Υπηρέτης του Νόμου της Εκπαίδευσης, που είναι και ένας από τους σημαντικότερους νόμους αυτού του Σύμπαντος. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι, όσο κι αν το θέλουμε εμείς, όσο κι αν το οραματιστούμε, όσες συνταγές κι αν χρησιμοποιήσουμε από τις αμέτρητες που δίνουν τα διάφορα βιβλία έλξης της επιτυχίας, τίποτε δε θα τύχει έλξης, αν δεν είναι σε συμφωνία με το αίτημα και τη διαδικασία της εκπαίδευσής μας. Λυπάμαι αλλά το σύμπαν δε ξεγελιέται!
Τελικά, (για να χρησιμοποιήσουμε την ταλαιπωρημένη και παρεξηγημένη φράση του Coelio), πότε όντως συνωμοτεί το Σύμπαν, και πότε όχι, αν θέλεις κάτι πολύ;
Το Σύμπαν λοιπόν δε συνωμοτεί όταν:
1. Το εκπαιδευτικό σου συμφέρον υπηρετείται ακόμη από την μη εκπλήρωση της επιθυμίας σου, παρά από την εκπλήρωση.
2. Η επιθυμία σου προέρχεται από ανάγκες απόκρυψης τους τραύματός σου από τον εαυτό σου και τους άλλους και της μη επαφής σου με αυτό.
3. Η επιθυμία σου προέρχεται από το σκιερό παιδί μέσα σου, που βολεύεται με αυτόν τον τρόπο να παραμείνει παιδί και να μην ενηλικιωθεί, υπηρετώντας έτσι τη μη αλλαγή και τη μη εξέλιξη.
4. Το παιδί δεν κατανοεί ότι αυτό που συμβαίνει έξω, η εξωτερική πραγματικότητα που αντιλαμβάνεται, είναι απλά καθρέφτης του σταδίου εκπαίδευσης στο οποίο βρίσκεται τώρα.
5. Ακόμη δεν έχεις κατακτήσει την ικανότητα του να νιώθεις ευγνωμοσύνη για αυτά που ήδη έχεις, και το παιδί μέσα σου εστιάζεται μόνο σε αυτά που πιστεύει πως του λείπουν.
6. Η εκπλήρωση της επιθυμίας δεν είναι ένα ενήλικο όραμά σου, αλλά μία εφιαλτική επιθυμία, κι αν δεν εκπληρωθεί θα «κρατήσεις την αναπνοή σου» και θα είσαι ένα δυστυχισμένο θύμα χωρίς χιούμορ.
7. Η επιθυμία σου προέρχεται από το κακομαθημένο παιδί που πιστεύει ότι το Σύμπαν του χρωστάει να ικανοποιήσει την επιθυμία του και γκρινιάζει και αυτοβασανίζεται επειδή οι επιθυμίες του δεν έχουν ακόμη εκπληρωθεί, κατηγορώντας άλλους ή τη ζωή ή το Θεό για αυτό.
Στα χρόνια ενασχόλησης μου με το εσωτερικό επίπεδο της ζωής, είχα την ευκαιρία να συναντήσω πολλούς ανθρώπους που βίωσαν πολλές δυσάρεστες συνέπειες από τη μονόπλευρη εκπαίδευση στο Νόμο αυτό. Άνθρωποι που πίστεψαν ότι δικαιούνται μία ζωή πλούτου και μεγαλείων και ξεκίνησαν να τη ζουν χωρίς την κατάλληλη θεμελίωση και καταστράφηκαν, άλλοι που «έδωσαν μια προθεσμία στο σύμπαν» να τους προσφέρει ό,τι δικαιούταν και όταν αυτό δεν ανταποκρίθηκε, πέρασαν το υπόλοιπο της ζωής τους τοξινώνοντας τους εαυτούς τους με τα δηλητήρια της πικρίας και του θυμού, άλλοι που ένιωσαν τόσο αδικημένοι που αποσύρθηκαν με κατάθλιψη. Το πιο συνηθισμένο είναι το να νιώσει κάποιος προδομένος και απογοητευμένος.
Όντως υπάρχει μία λειτουργική χρήση της εκπαίδευσης σε αυτόν το Νόμο, και αυτή βρίσκεται στο να βοηθήσει κάποιον που δεν πιστεύει στον εαυτό του, που δεν έχει εμπιστοσύνη στη ζωή, να τολμήσει να ονειρευτεί, και να προσπαθήσει για τα όνειρά του. Όμως η ισορροπία ανάμεσα σε αυτό και στην κατασκευή ενός κακομαθημένου παιδιού που πιστεύει ότι δικαιούται την υλοποίηση των ονείρων του, είναι εξαιρετικά λεπτή κι εύθραυστη. Θέλει πραγματικά εξαιρετική προσοχή η εκπαίδευση σε αυτό το θέμα.
Ο Νόμος της Έλξης υφίσταται. Αλλά ευτυχώς δε θα μας κάνει τη χάρη να βολέψει κανένα μας αν η Ζωή αναγνωρίζει ότι το πραγματικό μας συμφέρον ακόμη υπηρετείται περισσότερο από τη μη έλξη των αντικειμένων των ονείρων μας, παρά από την έλξη…
Αν το σύμπαν δε μας κάνει τη χάρη, ας ψάξουμε να βρούμε τι μας διαφεύγει ακόμη στην εκπαίδευση και στην ενηλικίωσή μας. Και όταν αυτά καλυφθούν, κι έχουμε ακόμη τα ίδια όνειρα, ας μην ανησυχούμε καθόλου!
Δημήτρης Αναγνωστόπουλος
Από το «Εγχειρίδιο Αναρχικού εσωτερισμού»