Ημερολόγιο καταστρώματος 8 Μάρτη 2019
«Για να μην ξεχνιούνται οι ευτυχισμένες ημέρες αλλά και οι στιγμές που κυριαρχούν μαζεύοντας πάνω τους το επιστέγασμα αυτών των ημερών»
Γράφω το επόμενο βράδυ για πρώτη φορά. Μόλις έχω ξυπνήσει από τον απογευματινό ύπνο του Σαββάτου. Ξεκούραση μετά από το κλάδεμα στον κήπο, πεύκα, λιγούστρα, λέιλαντ, ακακία. Έγινε καλή εκκαθάριση. Θέλω να γράψω από το πρωί αλλά πρέπει να μην αφήσω λεπτό της ημέρας να χαθεί γιατί έχει έρθει η Άνοιξη και κάθε λεπτό είναι πολύτιμο για να το χαρείς, είναι πολύτιμο και πρέπει να το αδράξεις. Θυμάμαι το χθεσινό βράδυ αλλά και το προχθεσινό και μένει μια στιγμή έντονα στη μνήμη. Είναι η ώρα που παίρνω ένα τσιγάρο από την Κατερίνα και βγαίνω μόνος στον μπαλκόνι να το απολαύσω. Είναι στις «ενοχές», ένα μπαράκι απέναντι από το πατρικό μου στην πλατεία Ναυαρίνου. Έχουμε κλείσει ένα δωμάτιο η θεατρική ομάδα για να βρεθούμε πρώτη φορά μετά από τις παραστάσεις της Γλασκώβης. Κάθομαι λοιπόν και απολαμβάνω τις τζούρες στην πλατεία που μεγάλωσα. Βλέπω απέναντι στον τεσσεράμιση όροφο το παλιό μου γραφείο που είχα την εταιρεία πληροφορικής. Η πινακίδα λείπει αν και για καμμιά 10ετία μετά την αποχώρηση μου από εκεί δεν είχε αφαιρεθεί. Θυμάμαι την μαγική κραυγή «ο φύυυυλααακααάς» που μας προειδοποιούσε μόλις κάποιο παιδί τις γειτονιάς αντιλαμβανόταν ότι ο φύλακας του αρχαιολογικού χώρου – τότε αρκετά παρατημένου και καθολου καθαρού και περιποιημενου όπως τις ημέρες μας – ήταν μέσα στα αρχαία ώστε όλα τα παιδιά που παίζαμε μέσα να φύγουμε για να μην έχουμε επιπτώσεις. Σκέφτομαι τα συγχαρητήρια που μου έδωσε η Φανή και ο Στέλιος για το Project του Πάνου από το ινστιτούτο Γκαίτε, στο οποίο έκανα τον άστεγο και που ακόμη δεν έχω δει παρά μόνο το ντέμο. Σκέφτομαι ότι πέρασε μια εβδομάδα από τότε που ανέλαβα προϊστάμενος στην εταιρεία και το μυαλό μου έχει πάρει φωτιά μια και έχω τόσα πολλά να κάνω και να αποφασίσω για να ανεβάσω την ομάδα. Είναι η αρχή της εβδομάδας οπου με τα φιλαράκια μου απο τα παλιά περάσαμε μια Κυριακή γεματη συζητήσεις απο τα παλιά, στο Τρίγωνο κοντά στις Πρέσπες. Είναι επιπλέον η προηγούμενη νύχτα με τις «πυρκαγιές», μια εξαιρετική παράσταση στο Βασιλικό Θέατρο που πήγα με την Νάντια και τον Δαμιανό από τη δουλειά. Μια παράσταση από αυτές που δεν πρέπει να χάσεις όπως το Festen και το Γκιακ τα προηγούμενα χρόνια. Συγκρατείς τα δάκρυα, την ανάσα και την κραυγή σου για να μην ενοχλήσεις τους δίπλα σου. Είναι επιπλέον η όμορφη παρέα που είναι μέσα στο δωμάτιο, τα παιδιά της ομάδας. Ο Θοδωρής μου λέει πως έγραφε κριτικές στον «Εξώστη» για κόμικς. Πόσα ακόμη θα είχα να πω για τα παιδιά εκεί μέσα. Μετά τη στιγμή, ξαναμπαίνω μέσα στο δωμάτιο και ξεκινάμε να μιλάμε Γαλλικά και Τούρκικα χωρίς νόημα, όλη η ομάδα με πρωτοστατούσα την Βάγια και τρελαινόμαστε στα γέλια. Κατηφορίζουμε για φαγητό την πλατεία και η Αγγέλα σκοντάφτει και ματώνει τη μύτη της. Καταλήγουμε 4 λιγότεροι να τρώμε ιταλική πίτσα δίπλα στο don’t tell mama οπού κερνάω για την προαγωγή.
Μια στιγμή λοιπόν που ενώ έχεις και τις 2 φωτογραφικές μηχανές μαζί σου δεν την αποτυπώνεις παρά μόνο γράφοντας αυτό το κείμενο. Γιατί η στιγμή είναι όλες εκείνες οι σκέψεις και οι συνάψεις που δεν αποτυπώνονται στο φιλμ αλλά μόνο στο χαρτί. Τελειώνω τώρα. Πρέπει να ξεκινήσω το διάβασμα στο μεταπτυχιακό της Κοινωνική και Αλληλέγγυας Οικονομίας. Ξεκίνησε το 2ο εξάμηνο Κοινωνικά Κινήματα.
