Τι είναι πνευματικότητα;
Τι είναι πνευματικότητα;
Είναι άραγε πνευματικότητα το να συζητάς για το νόημα της ζωής;
Είναι πνευματικότητα το να κατέχεις τη διαισθητικότητα που σου επιτρέπει να επικοινωνείς με το αόρατο;
Είναι πνευματικότητα το να κάνεις ενεργειακές θεραπείες;
Το να πηγαίνεις στην εκκλησία;
Το να προσεύχεσαι;
Το να νηστεύεις;
Το να διδάσκεις ή να κάνεις γιόγκα;
Το να βλέπεις προφητικά όνειρα;
Το να είσαι χορτοφάγος;
Το να βοηθάς τους φτωχούς ή τους ασθενείς;
Η απάντηση είναι ότι η πνευματικότητα ούτε εξαρτάται ούτε απαραίτητα συνδέεται με καμία από τις παραπάνω δράσεις.
Η πνευματικότητα βασίζεται σε μια σειρά από αρχές ή παραδοχές:
1. Η πρώτη από αυτές είναι ότι η ζωή είναι μαθητεία και εγώ, ως άνθρωπος είμαι απλά μαθητής.
2. Η δεύτερη είναι ότι το αντικείμενο της μαθητείας είναι η βίωση της ενότητας, επίπεδο – επίπεδο μέχρι όλα να είμαστε ένα.
3. Η τρίτη παραδοχή είναι η ακεραιότητα. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπηρετείται η πνευματικότητα, αν βιώνω τις αρχές της μόνο στο νοητικό επίπεδο της προσωπικότητάς μου, χωρίς η καθημερινή μου πρακτική δράση και ζωή, οι εσωτερικές μου προθέσεις και τα συναισθήματα που βιώνω να την αντανακλούν.
Πνευματικότητα σημαίνει ….να αλλάζω. Πώς; Ανοίγοντας κάθε μέρα, μοίρα - μοίρα τη γωνία της αγκαλιάς, της αποδοχής και της κατανόησής μου.
Πνευματικότητα σημαίνει ότι προπονούμαι να ζω αυξάνοντας την ποσότητα της ενότητας μέσα μου.
Πνευματικότητα σημαίνει ότι υπηρετώ αγώνες χωρίς να καλλιεργώ πολέμους.
Καμία πράξη δεν είναι «πνευματική» αν δεν υποστηρίζει μέσα μου, αυτή την βήμα - βήμα διεύρυνση της ενότητας
Ίσως είναι πιο απτό το να δούμε τι δεν είναι πνευματικότητα:
Πνευματικότητα δεν είναι το να κάνω μία ωραία συζήτηση για το «νόημα της ζωής», ή τους συμπαντικούς νόμους αν έτσι νιώθω τόσο πιο σημαντικός από αυτούς που δε μπορούν να αντιληφθούν τις «βαθιές» αυτές έννοιες όπως εγώ.
Πνευματικότητα δεν είναι αν κάνοντας γιόγκα, ή διαλογισμό νιώθω τόσο πιο εξελιγμένος από τους «φτωχούς θνητούς» που δε ξέρουν τι είναι ο «χαιρετισμός στον ήλιο».
Πνευματικότητα δε είναι αν, ασκώντας ενεργειακές θεραπείες ή channeling, νιώθω μία τεράστια αυταρέσκεια για τις ικανότητές μου, σε σχέση με όσους δεν το κάνουν.
Πνευματικότητα δεν είναι αν, όντας χορτοφάγος, νιώθω απαξία και θυμό για όσους τρώνε ακόμη κρέας, οπότε αντί να υπηρετώ τη ζωή, την ειρήνη και τη μη βία, τα αναιρώ πολλαπλάσια.
Πνευματικότητα δεν είναι το να βοηθώ τους πιο φτωχούς από μένα και αυτούς που είναι σε μεγαλύτερη ανάγκη, αν ταυτόχρονα πιάνω τον εαυτό μου να νιώθει αυτάρεσκα σημαντικός ή «πνευματικός».
Πνευματικότητα δεν είναι, αν έχοντας ακολουθήσει ένα μονοπάτι ή σύστημα που με έχει βοηθήσει προσωπικά, γίνω πολέμιος κάθε άλλου μονοπατιού.
Πνευματικότητα δεν είναι, αν κολλώντας «το σύνδρομο του ιεραπόστολου» αποφασίσω ότι πρέπει να πολεμήσω κάθε μη ομοϊδεάτη μου ως εχθρό, με σκοπό να «σώσω» όλους τους ανθρώπους, είτε το θέλουν είτε όχι…
Πνευματικότητα τέλος δεν είναι το να αυτοχρισθώ «κριτής του σύμπαντος» και να αποφασίζω αν κάθε συμμαθητής μου σε αυτή τη ζωή, θα έπρεπε όντως να βρίσκεται στην εκπαιδευτική τάξη που είναι ή σε ανώτερη, και βεβαίως να τον απαξιώνω με θυμό αν τολμάει να βρίσκεται πιο πίσω από τις προσδοκίες μου.
«Τίποτε δε δέχεται να αλλάξει αν δεν το αγκαλιάσεις πρώτα όπως είναι» έλεγε παλιά ένας εκπαιδευτής μου. Ας σκεφτώ λοιπόν πώς υπηρετώ καλύτερα την εξέλιξη: αποδεχόμενος το δικαίωμα κάποιου να είναι στην τρέχουσα στιγμή στο επίπεδο που είναι, ή προσθέτοντας ένα ακόμη εμπόδιο ενεργειακά, καθώς τον επικρίνω για αυτό που είναι.
Το παραπάνω δε σημαίνει ότι δε θέτω όρια στη ζωή μου έναντι των ανθρώπων που έρχονται να κλέψουν ή να χαλάσουν ότι υπηρετώ, οριοθετούμαι μέχρι χιλιοστού απέναντί τους, χωρίς όμως να είμαι ένα κακομαθημένο και θυμωμένο παιδί μαζί τους, επειδή δρουν έτσι.
Υπάρχουν απλά και απτά κριτήρια της πορείας στο δρόμο της ενότητας:
1. Το να ζω χωρίς να επικρίνω τους ανθρώπους ή το σύμπαν γιατί η ανθρωπότητα δεν είναι όσο εξελιγμένη θα βόλευε τις προσδοκίες μου.
2. Αποδεχόμενος το δικαίωμα κάθε συμμαθητή μου να βρίσκεται όπου βρίσκεται, να είμαι διαθέσιμος να απλώσω το χέρι μου για βοήθεια, αν μου το ζητήσει.
3. Το να ζώ χωρίς το θυμό και την επικριτικότητα αυτού νοιώθει τόσο πιο ανώτερος αυτού του κόσμου που δεν του αξίζει…
4. Το να εστιάζομαι όλο και περισσότερο στη δική μου ευθύνη, στο τι σπέρνω δεξιά και αριστερά εγώ (π.χ. θυμό και επικριτικότητα) και λιγότερο στους άλλους…
5. Το να αισθάνομαι σημαντικός όσο κάθε άνθρωπος αλλά όχι πιο σημαντικός επειδή κάνω αυτό ή ξέρω εκείνο…
6. Το να δημιουργώ λιγότερο πόλεμο και περισσότερη ειρήνη μέσα μου!
Αν πνευματικότητα είναι το να αλλάζω, προχωρώντας στην κλίμακα της ενότητας, τότε αναγνωρίζω υψηλότερη πνευματικότητα σε κάποιον που ενώ πριν σκότωνε, τώρα έχει καταφέρει μόνο να κλέβει, από κάποιον που γνωρίζει όλους τους εσωτερικούς νόμους και μηχανισμούς του σύμπαντος και χρησιμοποιεί αυτή τη γνώση για να αισθάνεται απλά πιο σημαντικός από τους συνανθρώπους του και πιο θυμωμένος μαζί τους.
Δημήτρης Αναγνωστόπουλος
Από το «Εγχειρίδιο Αναρχικού Εσωτερισμού»
Ο Δημήτρης διδάσκει Αυτογνωσία - Προσωπική Ανάπτυξη στην Lifetherapy Academy.
