• Home
  • Blog - Ειδήσεις

Αλληλεγγύη ακόμα και μεταξύ των εθελοντών

Κείμενο Γιώργος Τυρίκος-Εργάς

Κατέφθασαν Σύριοι δεύτερης γενιάς, πολίτες Ηνωμένων Πολιτειών και ζητούσαν να βρουν άκρη. Ήρθαν σε επαφή μαζί μας, δεν ήξεραν ούτε καν που πέφτει η Συκαμιά. "Μπείτε στην αποθήκη, πάρτε κονσέρβες και ρούχα και δώστε τα" τους είπαμε, "κάντε μια πρώτη επαφή". Μας κοιτούσαν σαν χαμένοι, λες και δεν σοβαρολογούσαμε. Πήραν κουβέρτες, ρούχα, γάλατα, έφυγαν, γύρισαν το βράδυ, ένας έπεσε και με αγκάλιασε. "Πρώτη φορά βλέπουμε ομάδα να δίνει έτσι, δίχως διατυπώσεις σε ξένη ΜΚΟ προμήθειες". Του εξήγησα πως εφόσον τα πράγματα θα δωθούν σε πρόσφυγες είναι απαράδεκτο να καθονται σε μια αποθήκη . Εμείς δίνουμε όσα μπορούμε κάθε μέρα, μα οι δυνάμεις μας είναι μικρότερες από τα όσα μας προσφέρουν. Ήρθαν από μια μεγάλη Ιρακινή φιλανθρωπική οργάνωση, έψαχναν βράδυ να αγοράσουν...2000 αυγά. 'Έσκασα στα γέλια. "Ελατε στην αποθήκη". Τα ίδια πράγματα. Έστειλαν γράμμα την επόμενη βδομάδα λες και τους είχαμε δώσει ενα εκατομμύριο δολλάρια να μοιράσουν. Έρχεται ένας Νορβηγός ναυαγοσώστης με την ομάδα του, γύρευε σκηνές, ισοθερμικές κάλτσες. Χαμένος στα χαμένα. Πάμε στην αποθήκη, πάρε πράγματα, πήγαινε στο πεδίο κάνε μια πρώτη εκτίμηση, δες τι θες, χρησιμοποιήσε τα εφόδια και συνεχίζεις με περισσότερη γνώση για το τι χρειάζεσαι να προμηθευτείς και το τι όχι. Έφυγε και σήμερα μας έφερε δώρο ένα κασκόλ από μαλλί γκνου ή κάτι τέτοιο. Είδαμε πως είναι πολύτιμο αυτό το πράγμα, αυτό το πρώτο φιλικό σπρώξιμο ενός ανθρώπου που ήρθε από τα πέρατα του κόσμου να βοηθήσει. Αλληλεγγύη ακόμα και μεταξύ των εθελοντών. Πιστέψτε με, λείπει !

Έρχονται αυτοί οι εθελοντές στον τόπο σου, σε βρίσκουν και σε παίρνουν σηκωτό !
(Δυο άνθρωποι που δίνουν τη ψυχή τους πολύ καιρό τώρα, ο Κωνσταντίνος γνωστός και ως ο "Αλλος Άνθρωπος" και ο Αχιλλέας γνωστός και ως "θα με βρείτε στην πρώτη γραμμή". Ευχαριστώ για την "ανύψωση", παιδιά).

 

Οι ΜΚΟ παντού είναι σχεδόν σέχτες. Καμιά δεν μπαίνει στα χωράφια της άλλης. Βαστάνε προμήθειες και αποθεματικά και ταμεία όπως ο δράκος τα πυθάρια. Αν κάνουν καλά ή όχι, ας το κρίνει η επιστήμη και η κοινή λογική. Στην Αγκαλιά, όποιος ξέρουμε οτι θα πάει να βοηθήσει στην πρώτη γραμμή, του προσφέρουμε ο,τι έχουμε. Λένε, "μα κάνουν το κομμάτι τους πάνω στις δικές σας πλάτες". Ας κάνουν ο,τι θέλουν, κάποιος παραπάνω θα φάει, κάποιος θα ντυθεί...Έχουμε συνεργαστεί με αναρχικές ομάδες έως την πιο ακριβοπληρωμένη ΜΚΟ του πλανήτη. Ας φτιάξει όποιος θέλει κουτάκια, κι ας μπει εκεί να κάθεται στα ζεστά. Το "αγαπάτε αλλήλους" του παπα-Στρατή δεν είχε ποτέ αστερίσκους. Αν δείξεις εμπιστοσύνη σε κάποιον είναι πάντοτε καλύτερο από το να είσαι μίζερα επιφυλακτικός. Πολλές φορές έχουμε καταλάβει πως η καλοσύνη είναι σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία: φέρεσαι στον άλλο θεωρώντας τον ήδη άξιο και πραγματικά τότε δίνει πίσω αξιοσύνη. Του φέρεσαι καχύποπτα εξαρχής και ήδη έχεις φτιάξει ένα κενό μεταξύ σας που χρειάζεται δουλειά να γεμίσει. Η σωστή διαχείριση πόρων πρέπει να περνάει και από την καρδιά. Με κάτι τέτοια φτιάχνει κανείς μια ομάδα που χαίρει σεβασμού σε μέρη που δεν πάει ο νους...Ας σπάσουμε τα στεγανά μεταξύ μας, όσο μπορούμε. Πόσο στα σοβαρά έχουμε πάρει το "εμείς" ;

 

Πηγή

ΜΚΟ Αγκαλιά

Άνθρωπος Είμαι Κι Εγώ Στο Κάτω-Κάτω

Ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο. Και ό,τι αρχίζει ιδεαλιστικό συνηθίζει να τελειώνει ντεκαφεϊνέ. Πώς γίνεται αυτό; Λοιπόν... μια απορία που υπάρχει σε κύκλους της ΕΕ και του ΟΗΕ είναι: γιατί τόσα λεφτά πεταμένα; Είναι αλήθεια ότι διάφορα δυτικά προγράμματα διοχετεύουν κάθε χρόνο δισεκατομμύρια δολάρια για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα των αναπτυσσόμενων χωρών. Είναι εξίσου αλήθεια ότι τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα των προγραμμάτων αυτών είναι πενιχρά. Κάτι που μας φέρνει στο θέμα των ΜΚΟ, καθότι τα προγράμματα των δυτικών οργανισμών και του ΟΗΕ δουλεύουν κυρίως με τοπικές ΜΚΟ:


Τρύπες στο Νερό
Η εικόνα που έχω σχηματίσει είναι ότι υπάρχουν τριών λογιών ζώα στον κόσμο των ΜΚΟ: (1) Κάποιες είναι απάτη. Οι χορηγίες τελικά καταλήγουν σε τράπεζες της Ελβετίας και της Σιγκαπούρης, ή αυτό που παρουσιάζεται ως ΜΚΟ είναι, ουσιαστικά, μια παρέα. Κι ο χορηγός τελικά πληρώνει τη διαβίωση, τα έξοδα και τα ψώνια αυτής της παρέας. Πιστεύω ότι το ποσοστό αυτών των ΜΚΟ είναι σχετικά μικρό. (2) Κάποιες είναι ηρωικές. Τα μέλη τους είναι αφοσιωμένα στο έργο τους, και είναι ικανά να θυσιάσουν τα πάντα για τον στόχο της οργάνωσης. Πιστεύω όμως ότι κι αυτονών το ποσοστό είναι μικρό. (3) Υπάρχει και η μεγάλη θάλασσα των ΜΚΟ εκεί έξω, που δεν ανήκουν ούτε στην 1η ούτε στη 2η κατηγορία. Εδώ είναι η συντριπτική πλειοψηφία. Οι οργανώσεις αυτές ξεκινάνε για να βοηθήσουν εκεί όπου υπάρχει ανάγκη (στους πρόσφυγες, στα ορφανά, στα απειλούμενα είδη, στους αλκοολικούς, στο τοπικό δάσος κ.α.), και πράγματι, κατά τα αρχικά τους βήματα, κάνουν σημαντική δουλειά. Στην πορεία όμως τα πράγματα αλλάζουν. Οι ΜΚΟ παύουν να είναι κάτι αφοσιωμένο στην υπηρεσία ενός σκοπού και μετατρέπονται σε κάτι του οποίου η ύπαρξη δεν είναι εντελώς ασύμβατη με την ευμάρεια του σκοπού. Ας το εξηγήσω πώς γίνεται:

Photo


Πίσω από κάθε τέτοια ΜΚΟ είναι κάποιοι άνθρωποι που ξεκινάνε με ιδεαλισμό και αυταπάρνηση. Βάζουν χρήματα από την τσέπη τους, δουλεύουν αμέτρητες ώρες και τους χάνουν από τα σπίτια τους. Σε κάποια στιγμή όμως κουράζονται. Έχουν και μια προσωπική ζωή, μια οικογένεια, ένα μαγαζί, δεν είναι δυνατόν να τα θυσιάζουν συνεχώς ούτε να λείπουν όλα τα απογεύματα ούτε μόνιμα να βάζουν χρήματα από την τσέπη τους. Άνθρωποι είναι κι αυτοί στο κάτω-κάτω. Οπότε μεταμορφώνονται και μαθαίνουν την υψηλή τέχνη του να υποβάλουν πειστικές αιτήσεις χρηματοδότησης σε οργανισμούς (ή ιδιώτες). Αιτήσεις που ζητάνε χρήματα και υπόσχονται κάποιο αποτέλεσμα, διατυπωμένες με τον σωστό τρόπο ώστε οι ΜΚΟ να μπορούν να λένε ότι κατάφεραν τον στόχο τους – όχι να καταφέρουν τον στόχο τους, αλλά να μπορούν να το λένε. Στη ζωή υπάρχει αβυσσαλέα διαφορά ανάμεσα από το «έκανα το Χ» και το «μπορώ να λέω ότι έκανα το Χ». Είναι λίγο σαν τους Έλληνες πολιτικούς. Διαχρονικά, η πλειοψηφία τους δεν ξέρει να κάνει δουλειά, να φέρνει αποτελέσματα, διότι συγχέει το «κάνω έργο» με το «μπορώ να λέω στους δημοσιογράφους ότι κάνω έργο»:

–Κύριε υπουργέ, δεν κάνατε τίποτα για τις εξαγωγές!
–Αστειεύεστε, εμείς δεν κάναμε τίποτα για τις εξαγωγές; Εμείς ιδρύσαμε τον ειδικό φορέα ΧΥΖ με αντικείμενο τη μελέτη & στοχευμένη τόνωση των εξαγωγών!

To θεωρεί απάντηση αυτό. Κι ο δημοσιογράφος δεν ξέρει (ή δεν θέλει) να τον στριμώξει... Στον κόσμο των ΜΚΟ, το θέμα δουλεύει αλλιώς. Μια τοπική οργάνωση υποβάλλει αίτηση στην ΕΕ (ή στον ΟΗΕ ή στην κυβέρνηση της Ιαπωνίας ή σε έναν πλούσιο ιδιώτη) για τα παιδιά του δρόμου στην Παραγουάη. Τα παιδιά του δρόμου είναι πονεμένη ιστορία, τα περισσότερα καταλήγουν αργά ή γρήγορα στο έγκλημα, τα ναρκωτικά, τη σκλαβοποίηση, την πορνεία, τη στρατολόγηση, τον πρόωρο θάνατο. Η ΜΚΟ ζητά 20.000 χιλιάδες ευρώ με σκοπό εντός εξαμήνου να πάρει 30 παιδιά από τους δρόμους της Ασουνσιόν, να τους προσφέρει στέγαση και διατροφή, καθώς και σχολική εκπαίδευση ώστε να μάθουν κάποια τέχνη, να γίνουν μοδίστρες, λογίστριες, μηχανικοί αυτοκινήτων, να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή. Η ΕΕ ζητά βιογραφικά, ιστορικά, συστάσεις, και τελικώς εγκρίνει την αίτηση: 20.000 ευρώ σε δόσεις, με υποβολή μηνιαίων αναφορών για την πρόοδο του πρότζεκτ. Η ΜΚΟ χτίζει ένα σχολείο, έναν χώρο στέγασης, ό,τι άλλο χρειάζεται, και με το τέλος του εξαμήνου 30 παιδιά έχουν φύγει από τους δρόμους της Ασουνσιόν. Η ΕΕ είναι χαρούμενη, μπορεί να λέει ότι διέθεσε άλλα 20.000 ευρώ για την καταπολέμηση της φτώχειας στον Τρίτο Κόσμο (όλες οι κυβερνήσεις, οι μεγάλοι οργανισμοί και οι μεγάλες επιχειρήσεις θέλουν να παρουσιάζουν και φιλανθρωπικό έργο)• η ΜΚΟ είναι χαρούμενη, μπορεί να λέει ότι έφερε σε πέρας με επιτυχία ένα ακόμη πρότζεκτ• 30 παιδιά που προηγουμένως ζητιάνευαν στους δρόμους της Ασουνσιόν, τώρα ζούνε στον χώρο στέγασης της ΜΚΟ και μαθαίνουν γράμματα στα θρανία της.

Και κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους, από αυτά τα 30 παιδιά, τα 28 αργά ή γρήγορα επιστρέφουν στον δρόμο.

Διότι δεν είναι απλό να πάρεις ένα παιδί από τη ζητιανειά και να του δώσεις μια ζωή. Ο δρόμος δεν είναι μόνο το επάγγελμά του, είναι επίσης και το σπίτι του, οι φίλοι του, η οικογένειά του. Δεν αρκεί μόνο να του φτιάξεις ένα σχολείο, μια γωνιά να κοιμάται και να του εξασφαλίσεις το φαγητό, πρέπει επίσης να του δώσεις την ατμόσφαιρα ενός καινούργιου σπιτιού, την αίσθηση του ανήκειν, τη μαγκιά κάποιων καινούργιων φίλων. Ειδάλλως, αργά ή γρήγορα ο δρόμος θα το καλέσει και θα το χάσεις. Η καρδιά του έχει παραμείνει στη μαγκιά των παλιών φίλων.

Αυτές όμως είναι αγραφειοκρατικοποίητες παράμετροι. Δεν μπορείς να τις υποσχεθείς και να τις συμπεριλάβεις σε μια αίτηση. Μπορείς να αναφέρεις συστηματικά τη σχολική απόδοση του παιδιού, όχι όμως και την αίσθηση του ανήκειν που έχει για το καινούργιο περιβάλλον. Και το πιο σημαντικό, πρέπει να δουλέψεις ΠΟΛΥ για να τις χτίσεις. Να περάσεις αμέτρητες ώρες με το παιδί – δεν είναι θέμα εξαμήνου, είναι θέμα πολλών χρόνων. Όμως να κάνεις μια τέτοια δουλειά είναι αδύνατο αν έχεις και μια προσωπική ζωή, ένα μαγαζί, μια οικογένεια, άνθρωπος είσαι κι εσύ στο κάτω-κάτω... Οπότε, στο φινάλε, το πρότζεκτ καταλήγει μια τρύπα στο νερό και τα λεφτά πετιούνται: όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.

Πρακτικά μιλώντας, ένας γενικός κανόνας (πολύ γενικός, μην τον δέσετε κόμπο) είναι ότι τα περισσότερα χρήματα που δίνετε σε μια ΜΚΟ πηγαίνουν όχι για να βοηθήσουν τον διακηρυγμένο στόχο της – πρόσφυγες, παιδιά του δρόμου, απειλούμενα είδη κ.λπ. – αλλά για τη διαιώνιση της ύπαρξής της μέσω έργων και παρεμβάσεων που δεν αλλάζουν και πολλά στον κόσμο. Από τα 10 ευρώ που δίνετε, το 1 μόνο θα κάνει τον κόσμο λίγο καλύτερο• το 1 μόνο θα συμβάλει ώστε μια μελλοντική λογίστρια ή ένας μελλοντικός μηχανικός να σκέφτεται με ευγνωμοσύνη τους ανώνυμους ευεργέτες που βοήθησαν να φύγει από τους δρόμους και να αποκτήσει μια αξιοπρεπή ζωή. Τα υπόλοιπα 9 ευρώ θα γίνουν μελάνια για εκτυπωτές, βενζίνη για μετακινήσεις, αναποτελεσματικά σεμινάρια και εργαστήρια κ.λπ., ώστε να διαιωνίζεται η ύπαρξη της ΜΚΟ. Δεν είναι εντελώς ασύμβατη η ύπαρξή της με την ευμάρεια του στόχου της, όμως δεν ταυτίζονται κιόλας. Με την πάροδο των ετών, η ΜΚΟ σχετίζεται με τον διακηρυγμένο στόχο της όπως ο κροκόδειλος με το πουλάκι που του καθαρίζει το στόμα από τις βδέλλες: περιφερειακά αλληλοβοηθειούνται μεν, δεν είναι εντελώς ασύμβατη η ευμάρεια του ενός με την ευμάρεια του άλλου, όμως δεν παύει ο καθένας να είναι για τον εαυτό του και για τους δικούς του σκοπούς. Και ο πρωταρχικός σκοπός μιας ΜΚΟ είναι η διαιώνιση της ύπαρξής της – να πληρώνονται οι λογαριασμοί, το ενοίκιο, να τυπώνονται οι μπροσούρες, να μην κλείσει το μαγαζί.

Είχα διαβάσει παλιά μια έρευνα για τη χρήση της λέξης επαναστατικός –ή –ό κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Από μνήμης: στην αρχή, η λέξη επαναστατικός σήμαινε κάτι που αναφερόταν στους πολιτικούς στόχους της Επανάστασης. Π.χ. μια επαναστατική πρόταση μπορούσε να είναι μια πρόταση για την κατάργηση των προνομίων της αριστοκρατίας, τον συνταγματικό περιορισμό της μοναρχίας κ.λπ. Στην αρχή αυτό. Από ένα σημείο και μετά, η λέξη επαναστατικός άρχισε να σημαίνει κάτι που αναφερόταν στην ίδια την Επανάσταση και την επιβίωσή της. Π.χ. επαναστατική πράξη = πράξη που συμμορφώνεται με τις εντολές της Επιτροπής Δημόσιας Ασφάλειας. Από εκεί που η λέξη σήμαινε κάτι υπέρ ενός πολιτικού στόχου, το περιεχόμενό της άλλαξε κατά την πορεία και κατέληξε να σημαίνει κάτι που βοηθά το μαγαζί να μην κλείσει. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την πλειοψηφία των ΜΚΟ. Και ο λόγος που τις ενισχύετε είναι επειδή η διαιώνιση της ύπαρξής τους δεν είναι εντελώς ασύμβατη με τους διακηρυγμένους στόχους τους.

Όμως τι γίνεται με τις λίγες ηρωικές ΜΚΟ της κατηγορίας (2) που ανέφερα πιο πάνω, αυτές που πραγματικά κάνουν δουλειά; Πώς μπορεί κάποιος να τις εντοπίσει; Ένας άλλος πρακτικός κανόνας εδώ είναι ότι οι ηρωικές ΜΚΟ έχουν ανθρώπους ταγμένους. Ανθρώπους που διαλύουν την προσωπική και οικογενειακή τους ζωή στην υπηρεσία κάποιου σκοπού (κάποιοι ρισκάρουν ακόμα και το κεφάλι τους). Έτσι θα τις εντοπίσετε. Το αντίθετο του ταγμένου είναι το άνθρωπος είμαι κι εγώ στο κάτω-κάτω (έχω και μια προσωπική ζωή, μια οικογένεια, μια δουλειά, δεν μπορώ να τα θυσιάσω κ.λπ.). Εκεί παίζεται το παιχνίδι, αυτός είναι ο λόγος που πολλοί ιδεαλιστές και καλοπροαίρετοι καταλήγουν τελικά να κάνουν τρύπες στο νερό. Χωρίς έναν βασικό πυρήνα ταγμένων δεν γίνεται τίποτα, ο κόσμος δεν αλλάζει ούτε με γραφειοκράτες ούτε με 8ωρη εργασία ούτε με απασχόληση στον ελεύθερο χρόνο. Άμα άνθρωπος είσαι κι εσύ στο κάτω-κάτω... δεν αλλάζεις τον κόσμο. Οπότε, αν θέλετε να νιώθετε ότι τα χρήματα που προσφέρετε (ή έστω τα περισσότερα) πηγαίνουν πράγματι υπέρ κάποιου ευγενούς σκοπού, ψάξτε να βρείτε ΜΚΟ με ανθρώπους ταγμένους.

Ουσιαστικά, οι ταγμένοι είναι ήρωες που θυσιάζονται για όλους εμάς. Το θέμα είναι επίσης ότι θυσιάζουν και την οικογένειά τους, την περιουσία τους, όλα. Δεν θέλετε να παντρευτείτε έναν ταγμένο, δεν θα το χαρείτε καθόλου (ή, εναλλακτικά, θα το χαρείτε πολύ). Πάντως, δεν υπάρχει ισχυρότερη δύναμη στον κόσμο από αυτούς. Μετακινούν βουνά.

Πηγή

Το Ταξίδι Για Την Ιθάκη

Στις 9-10 Μαΐου έγινε η 1η Πανελλαδική Συνάντηση Δομών Αλληλεγγύης στην Αθήνα, μια αξιόλογη απόπειρα που τοποθετείται στην περιφέρεια του ΣΥΡΙΖΑ (προς τιμήν τους όμως οι συριζαίοι προσπαθούν να κρατήσουν την κατάσταση ακαπέλωτη και ακομμάτιστη, και σε γενικές γραμμές δεν αποτυγχάνουν εντελώς αφού συμμετέχουμε σ’ αυτήν και πολλοί που δεν είμαστε ΣΥΡΙΖΑ• αυτό οφείλω να το παραδεχτώ). Παρακολούθησα τη Συνάντηση, όσο άντεξα, και κατάφερα να βγω ζωντανός στο τέλος. Πείστηκα ότι η ελληνική Αριστερά δεν σώζεται. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, για ν’ αλλάξει η ελληνική Αριστερά ένας Θεός ξέρει τι θέλει. Παρακάτω θα αναφερθώ μόνο στα δρώμενα τα σχετικά με το κίνημα Χωρίς Μεσάζοντες (στο εξής ΧΜ), αυτά που παρακολούθησα και μπορώ να μιλήσω σχετικά:

Κατ’ αρχήν, πιστεύω ότι ήδη ξέρετε ή μπορείτε εύκολα να βρείτε πληροφορίες για το κίνημα ΧΜ, το «κίνημα της πατάτας» που έλεγαν τα ΜΜΕ το 2012 κ.λπ. Να αναφέρω μόνο ότι το κίνημα ΧΜ είναι επιτυχημένο – ή μάλλον μη-αποτυχημένο. Αν και παραμένει σχετικά περιθωριακό στην οικονομική ζωή της Ελλάδας, η ύπαρξή του και μόνο πίεσε τα μεγάλα σούπερ μάρκετ να κάνουν συνεχώς φτηνές προσφορές σε τρόφιμα. Αυτό είναι κάτι ουσιαστικό. Μεγάλο ποσοστό πληθυσμού στην Ελλάδα είδε όφελος στην τσέπη του από το κίνημα ΧΜ, έστω και έμμεσα, έστω και χωρίς να το ξέρουν, πέρα από αυτούς που είδαν όφελος άμεσα (τους μικρούς παραγωγούς, τις λίγες ΚΟΙΝΣΕΠ που προώθησαν τα προϊόντα τους με τη βοήθεια του κινήματος, τον κόσμο που ήρθε σε επαφή με παραγωγούς κι αγόρασε φτηνά τρόφιμα από τις διανομές ΧΜ). Εγώ αυτά δεν τα λέω ακριβώς επιτυχία, τα λέω μη-αποτυχία. Τουλάχιστον το κίνημα ΧΜ έχει λόγο ύπαρξης.



Η πραγματική επιτυχία όμως θα ήταν μια ευρύτερη μεταμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό που εμένα μ' αρέσει πολύ είναι ότι το κίνημα ΧΜ έχει γεννήσει την αμαρτωλή σκέψη για μια οικονομία ηθική και αλληλέγγυα. Στους κόλπους του εκφράζονται κακές και πονηρές απόψεις, όπως αμφισβήτηση του ρόλου του (μεγαλο)μεσάζοντα στην παραγωγή & διάθεση της τροφής, αμφισβήτηση της αποικιοκρατικής αντίληψης για την ανάπτυξη (= τι έχει να προσφέρει η περιοχή σε τεράστια κεφάλαια εκτός αυτής) και επίγνωση για έναν τρόπο ενδογενούς ανάπτυξης (= πώς μπορεί να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής του πληθυσμού χρησιμοποιώντας τα εγχώρια εργαλεία, πόρους και γνώση), αμφισβήτηση του ατομισμού και επίγνωση ότι η εμπιστοσύνη και η αλληλοβοήθεια αποτελούν οικονομικά μεγέθη, μπορούν να έχουν απτά οικονομικά αποτελέσματα. Προσωπικά, υποστηρίζω 100% τις παραπάνω αμαρτίες, είμαι θανάσιμα αμαρτωλός κι εγώ, πολύ θα γούσταρα να εξαπλώνονταν σαν πυρκαγιά στην Ελλάδα: να αυξάνονταν ο αριθμός των ΚΟΙΝΣΕΠ, να δημιουργείτο ευρεία νοοτροπία στήριξης των τοπικών μικροπαραγωγών, ευρεία νοοτροπία καχυποψίας και απαξίωσης για τις μεγάλες εταιρείες, ευρεία αντίληψη ότι η ηθική είναι στοιχείο της οικονομίας. Εν ολίγοις, να αναδεικνύετο ένα εναλλακτικό μοντέλο κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας – «Κ.ΑΛ.Ο.», όπως το έλεγαν στη Συνάντηση, τώρα τελευταία είναι της μόδας αυτά τα επιτηδευμένα αρκτικόλεξα που βγάζουν μια λέξη με συναφές νόημα. Όμως, όπως μας εξήγησαν, χρειάζεται να πειραματιστούμε διότι «δεν υπάρχει συνταγή και προηγούμενο» (η έκφραση μιας ομιλήτριας) γι’ αυτήν την κοινωνική & αλληλέγγυα οικονομία.

Εδώ θα διαφωνήσω. Υπάρχει προηγούμενο. Το οποίο ακόμα και σήμερα αφορά εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο, ενώ μόλις στις πιο πρόσφατες δεκαετίες αφορούσε εκατοντάδες εκατομμύρια. Υπάρχει ήδη αυτή η οικονομία (το «Κ.ΑΛ.Ο») που δουλεύει με εμπιστοσύνη και συνεργασία, με προστασία των αδυνάτων και κοινοκτημοσύνη σχεδόν κομμουνιστική, με κοοπερατίβες και συλλογικό πνεύμα, με ηγέτες που αισθάνονται ότι οφείλουν να πείσουν τους ανθρώπους τους κι όχι να παίρνουν αποφάσεις από καθέδρας: μιλάω για τον ασιατικό κοινοτισμό. Ο οποίος μεν μπορεί να μην προσφέρει ακριβώς συνταγές για ένα αντίστοιχο όραμα στην Ελλάδα, προσφέρει όμως κάτι σε επίπεδο κατευθύνσεων, συμβουλών και γνωμικών. Έχω ζήσει στο «Κ.ΑΛ.Ο.», ξέρω δυο-τρία πραγματάκια γι’ αυτό...

Ξέρω λοιπόν ότι αυτή η κοινωνική οικονομία δεν είναι μόνο κάποιοι εναλλακτικοί οικονομικοί θεσμοί, αλλά και μια παράλληλη κουλτούρα προσωπικών σχέσεων και φιλίας. Μιλάω για κοοπερατίβες οι οποίες λειτουργούν σαν μια μεγάλη οικογένεια, σαν μια μεγάλη φιλική παρέα, στις οποίες ο ένας γνωρίζει τον άλλον όχι απλώς με το μικρό αλλά με το παρατσούκλι• για κουλτούρα μοιράσματος, όπως ακριβώς σε μια μεγάλη φιλική παρέα, όπου οι φίλοι είναι διατεθειμένοι να γελάσουν μαζί και να κλάψουν μαζί, να τα καταφέρουν μαζί και να τσακιστούν μαζί, κι αν ακόμα πεθάνουν, θα πεθάνουν μαζί• για νοοτροπία γενναιδωρίας και προσφοράς, ακόμα και σε επίπεδο αυτοθυσίας• για αντίληψη φιλότιμου (το φιλότιμο δεν είναι μόνο ελληνική λέξη, υπάρχει και σε ασιατικές γλώσσες)• για αντίληψη της οικογένειας με τέτοιον τρόπο ώστε σ’ αυτήν να ανήκουν πολλοί χωρίς αναγκαστικά να συνδέονται με συγγένεια αίματος, να έχεις πολλούς «αδερφούς» και «αδερφές» και «θείους» και «θείες» και «κόρες» και «γιους». Στα ασιατικά συμφραζόμενα, η κοινωνική οικονομία είναι κάτι που πρέπει να έχει καρδιά.

Η καρδιά λοιπόν απουσίαζε εντελώς από τη Συνάντηση στην Αθήνα. Αυτό που έζησα ήταν κάτι έντονα ακαδημαϊκό, εγκεφαλικό, περιχαρακωμένο και απρόσωπο. Όλο συζήτηση, θεωρία, διαλέξεις, ανάλυση, κόντρα συζήτηση, ξανά συζήτηση... Παρουσιάσεις με PowerPoint (τίποτα δεν σκοτώνει την καρδιά καλύτερα από το PowerPoint και τους Η/Υ), τραπέζια θεματικών συζητήσεων όπου ο συντονιστής μαζεύει τις ιδέες σε μια κόλλα χαρτί και κατόπιν οι συμμετέχοντες εναλλάσσονται στα διάφορα τραπέζια (πού τα μαθαίνουν αυτά; σε κάποια σχολή πρέπει να τα μαθαίνουν), ομιλητές απρόσωποι και τυπικοί, απλώς συστήνονταν «με λένε Τάδε, είμαι δικηγόρος και θα μιλήσω για το Α ή Β θέμα», χωρίς να ξέρουμε την ιστορία του/της, τι άνθρωπος είναι, ποια η ζωή του, τι έχει περάσει, ποιο το παρατσούκλι του. Η όλη Συνάντηση έγινε σε πανεπιστημιακές αίθουσες, με καθορισμένο πρόγραμμα και χρόνους ομιλίας, χωρίς κάποιο χώρο με παιχνίδια να παίζουν τα παιδάκια. Χωρίς καν παιδάκια...

Τα λέω αυτά κάνοντας σύγκριση με τις συγκεντρώσεις των Κόκκινων, των δημοκρατικών της Ταϊλάνδης. Οι συγκεντρώσεις τους ήταν σαν χωριάτικα πανηγύρια! Μουσική, ρούμι, ψητά να ψήνονται, παιδάκια να παίζουν, σκυλιά να σουλατσάρουν, καλαμπούρια, πλάκες, γνωριμίες, προξενειά, γιαγιάδες & παππούδες, οικογένειες να τρώνε μαζί, αγόρια και κορίτσια να φλερτάρουν, γέλιο αλλά και κλάμα κ.α. Οι ομιλίες υπάρχουν κι αυτές, παίζουν τον ρόλο τους, όμως δεν είναι πρωταγωνιστικός. Ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι η καρδιά. Κάνε τον κόσμο να νιώσει μια γροθιά, ότι δεν είναι μόνος, έχει φίλους και οικογένεια (με την ευρεία έννοια της λέξης). Θα αγωνιστούμε μαζί, θα τσακιστούμε μαζί και θα νικήσουμε μαζί, πάντως ό,τι κάνουμε θα το κάνουμε μαζί. Και δεν χρειάζεται να πεις πολλά, να κάνεις τις φοβερές αναλύσεις και να μεταδόσεις τις φοβερές πληροφορίες. Ας ακούσουμε δυο πράγματα, ας φωνάξουμε και μερικά συνθήματα, ας θυμηθούμε τους νεκρούς μας κι ας γελάσουμε με κάποια αστεία, δεν χρειάζονται πολλά περισσότερα. Ο λόγος να είναι λαϊκός, όλο γνωμικά, στίχους από τραγούδια και ποιήματα, μεταφορές, παρά τεχνικός & ακαδημαϊκός. Δεν είναι θέμα πληροφορίας ούτε διανοητικής σύλληψης ούτε θεωρητικής ανάλυσης. Είναι θέμα καρδιάς.

Πρόσφατα μου ανέφεραν και για συγκεντρώσεις των Ζαπατίστας στο Μεξικό, όπου κι αυτές είναι γιορτές, χωριάτικα πανηγύρια, όχι κάτι που μοιάζει με συνέδριο κόμματος σε πανεπιστημιακές αίθουσες, όπως η 1η Πανελλαδική Συνάντηση Δομών Αλληλεγγύης.

Κάτι δεν έχει καταλάβει καθόλου καλά η ελληνική Αριστερά, κάτι της ξεφεύγει. Και φοβάμαι ότι αυτό το κάτι είναι θεμελιώδες. Η Συνάντηση θα έπρεπε να είχε γίνει οπωσδήποτε σε υπαίθριο χώρο. Επίσης, ήταν απαραίτητο να γίνει στην Αθήνα; (ορισμός της Αθήνας = τρία με τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι είναι άρρωστοι και δεν το ξέρουν, νομίζουν πως είναι υγιείς). Θα έπρεπε να είχε μουσική, χορό, κρασί, φαγητό, γάτες και σκυλιά, να είναι φιλικός προς τα παιδάκια, τους ηλικιωμένους και τα κορίτσια, ο κόσμος να ερχόταν με την οικογένεια και τους φίλους του, όσοι ήθελαν να παρέμεναν το βράδυ και να κοιμόμασταν στρωματσάδα, να μαθαίναμε ο ένας την ιστορία του άλλου, το παρατσούκλι του άλλου, να βγάζαμε τα παπούτσια και να μέναμε ξυπόλητοι, να γινόμασταν μια μεγάλη παρέα... τέτοια πράματα. Να έχει καρδιά. Η επιτυχία μιας αριστερής δράσης θα πρέπει να μετράται από τις γιαγιάδες και τα παιδάκια που παρευρέθηκαν, τις φιλίες που έγιναν, τον αριθμό των τηλεφώνων που ανταλλάχθηκαν, των γνωμικών που αυτοσχεδιάστηκαν, των παινεμάτων στα κορίτσια, των φιλιών και των χορών. Όπως ακριβώς σε ένα γλέντι, σε ένα χωριάτικο πανηγύρι. Όχι όπως σε ένα κομματικό συνέδριο!

Εν ολίγοις και για να το πω ασιατικά ή ζαπατιστικά: θα πρέπει να έχει καρδιά.

Ξαναγυρνάμε στην κοινωνική & αλληλέγγυα οικονομία (το «Κ.ΑΛ.Ο»), την οποία οραματίζεται το κίνημα ΧΜ. Μακάρι να υλοποιηθεί στην Ελλάδα, το θέλω με όλη μου την ψυχή. Φοβάμαι όμως ότι με δράσεις που έχουν τον χαρακτήρα της 1ης Πανελλαδικής Συνάντησης Δομών Αλληλεγγύης, το όραμα αυτό θα παραμείνει όραμα. Διότι πώς περιμένεις με την περιχαράκωση να ξεπεράσεις την περιχαράκωση; Πώς περιμένεις με απρόσωπες και εγκεφαλικές εκδηλώσεις σε πανεπιστημιακές αίθουσες να χτίσεις κάτι που βασίζεται στο προσωπικό στοιχείο και στην καρδιά; Το ταξίδι για την Ιθάκη δεν είναι μέσον για έναν σκοπό, φοβάμαι πως η ελληνική Αριστερά κομπλάρει άσχημα εδώ πέρα. Το ταξίδι για την Ιθάκη είναι κι αυτό μέρος της Ιθάκης (κάτι που οι Ασιάτες καταλαβαίνουν πολύ καλύτερα από τους Ευρωπαίους). Ο κόσμος δεν αλλάζει με αναλύσεις και διαλέξεις, πληροφορίες, τοποθετήσεις και συζητήσεις. Αλλάζει με μια χούφτα τρελών που λένε: «θα το κάνουμε κι ας πεθάνουμε!», και μεταδίδουν την τρέλα τους σε άλλους, όπως ακριβώς μεταδίδεται ένα γέλιο σε μια ομήγυρη. Οπότε, η μετάδοση αυτής της τρέλας κολλάει πολύ καλύτερα με γλέντια, χωριάτικα πανηγύρια και γιορτές, με καταστάσεις προσωπικές και διονυσιακές, παρά με συζητήσεις, κόντρα συζητήσεις, ξανά μανά συζητήσεις, αναλύσεις, τοποθετήσεις και το κακό συναπάντημα... (να προσθέσω επίσης ότι η μετάδοση αυτής της τρέλας δεν είναι καθόλου συμβατή με παρουσιάσεις PowerPoint - τις μεγαλύτερες αλήθειες του κόσμου να παρουσιάσεις σε PowerPoint, γίνονται αυτομάτως ψέματα). Το ταξίδι για την Ιθάκη είναι κι αυτό μέρος της Ιθάκης. Για την ακρίβεια, τις περισσότερες φορές στη ζωή η Ιθάκη δεν είναι παρά η αφορμή, το πρόσχημα για το ταξίδι της.

Και, μεταξύ μας τώρα, μην το πεις πουθενά όμως... δεν έχεις καταλάβει ακόμα οι Ιθάκες τι σημαίνουν;

Πηγή

 

Όλα όσα μας έκαναν να πιστέψουμε

«Μας έκαναν να πιστέψουμε πως η αληθινή αγάπη, η δυνατή, συμβαίνει μόνο μια φορά, το πιθανότερο πριν τα 30 μας. 

Δε μας είπαν ποτέ πως η αγάπη δεν είναι κάτι που μπορείς να προκαλέσεις ούτε έχει χρονοδιάγραμμα.  

Μας έκαναν να πιστέψουμε πως ο καθένας μας είναι ένα μισό πορτοκάλι και πως η ζωή έχει νόημα μόνο όταν βρεις το άλλο μισό.  Δε μας είπαν πως γεννηθήκαμε ολόκληροι και πως κανείς στη ζωή μας δεν αξίζει να κουβαλήσει στην πλάτη του αυτή την τόσο μεγάλη ευθύνη του να συμπληρώσει ό,τι μας λείπει: μόνοι μας εξελισσόμαστε. Αν έχουμε καλή παρέα, είναι απλώς πιο ευχάριστο.  

Μας έκαναν να πιστέψουμε σε μια φόρμουλα «δύο σε ένα»: δύο άνθρωποι που μοιράζονται τον ίδιο τρόπο σκέψης, τις ίδιες ιδέες και πως έτσι μόνο δουλεύει.  Ποτέ δεν ειπώθηκε πως έχει ένα άλλο όνομα: ακύρωση, πως μόνο δύο ξεχωριστοί άνθρωποι με τη δική τους προσωπικότητα μπορούν να έχουν μια υγιή σχέση.

Μας έκαναν να πιστέψουμε πως ο γάμος είναι ένας υποχρεωτικός θεσμός και πως οι φαντασιώσεις εκτός ορίου θα πρέπει να καταπιέζονται.  

Μας έκαναν να πιστέψουμε πως οι λεπτοί και οι όμορφοι είναι αυτοί που αγαπιούνται περισσότερο, πως αυτοί που κάνουν λίγο σεξ είναι βαρετοί και αυτούς που κάνουν πολύ σεξ δεν πρέπει να τους εμπιστεύεσαι.  

Μας έκαναν να πιστέψουμε πως υπάρχει μόνο μία φόρμουλα να είσαι ευτυχισμένος, η ίδια για όλους και πως όποιος ξεφεύγει από αυτό τον τρόπο είναι καταδικασμένος να γίνει εγκληματίας.  Δε μας είπαν ποτέ πως αυτές οι φόρμουλες μπορούν να πάνε στραβά, πως αναστατώνουν τους ανθρώπους, τους αποξενώνουν και πως μπορούμε να δοκιμάσουμε άλλες εναλλακτικές.   Α! Επίσης δεν μας είπαν πως κανείς δε θα μας πει αυτά τα πράγματα.

Ο καθένας θα πρέπει να τα μάθει από μόνος του. Και όταν φτάσουμε στο σημείο να ερωτευτούμε πρώτα τον εαυτό μας, τότε μόνο μπορούμε να ερωτευτούμε και κάποιον άλλον».

Τζών Λένον

Όλα όσα μας έκαναν να πιστέψουμε
 
«Μας έκαναν να πιστέψουμε πως η αληθινή αγάπη, η δυνατή, συμβαίνει μόνο μια φορά, το πιθανότερο πριν τα 30 μας.

Δε μας είπαν ποτέ πως η αγάπη δεν είναι κάτι που μπορείς να προκαλέσεις ούτε έχει χρονοδιάγραμμα.
 
Μας έκαναν να πιστέψουμε πως ο καθένας μας είναι ένα μισό πορτοκάλι και πως η ζωή έχει νόημα μόνο όταν βρεις το άλλο μισό.

Δε μας είπαν πως γεννηθήκαμε ολόκληροι και πως κανείς στη ζωή μας δεν αξίζει να κουβαλήσει στην πλάτη του αυτή την τόσο μεγάλη ευθύνη του να συμπληρώσει ό,τι μας λείπει: μόνοι μας εξελισσόμαστε. Αν έχουμε καλή παρέα, είναι απλώς πιο ευχάριστο.
 
Μας έκαναν να πιστέψουμε σε μια φόρμουλα «δύο σε ένα»: δύο άνθρωποι που μοιράζονται τον ίδιο τρόπο σκέψης, τις ίδιες ιδέες και πως έτσι μόνο δουλεύει.

Ποτέ δεν ειπώθηκε πως έχει ένα άλλο όνομα: ακύρωση, πως μόνο δύο ξεχωριστοί άνθρωποι με τη δική τους προσωπικότητα μπορούν να έχουν μια υγιή σχέση. Μας έκαναν να πιστέψουμε πως ο γάμος είναι ένας υποχρεωτικός θεσμός και πως οι φαντασιώσεις εκτός ορίου θα πρέπει να καταπιέζονται.
 
Μας έκαναν να πιστέψουμε πως οι λεπτοί και οι όμορφοι είναι αυτοί που αγαπιούνται περισσότερο, πως αυτοί που κάνουν λίγο σεξ είναι βαρετοί και αυτούς που κάνουν πολύ σεξ δεν πρέπει να τους εμπιστεύεσαι.
 
Μας έκαναν να πιστέψουμε πως υπάρχει μόνο μία φόρμουλα να είσαι ευτυχισμένος, η ίδια για όλους και πως όποιος ξεφεύγει από αυτό τον τρόπο είναι καταδικασμένος να γίνει εγκληματίας.

Δε μας είπαν ποτέ πως αυτές οι φόρμουλες μπορούν να πάνε στραβά, πως αναστατώνουν τους ανθρώπους, τους αποξενώνουν και πως μπορούμε να δοκιμάσουμε άλλες εναλλακτικές.
 
Α! Επίσης δεν μας είπαν πως κανείς δε θα μας πει αυτά τα πράγματα. Ο καθένας θα πρέπει να τα μάθει από μόνος του. Και όταν φτάσουμε στο σημείο να ερωτευτούμε πρώτα τον εαυτό μας, τότε μόνο μπορούμε να ερωτευτούμε και κάποιον άλλον». - See more at: http://www.philenews.com/el-gr/syzitountai-sto-diadiktyo/1330/175295/5-pragmata-pou-mou-emathe-o-john-lennon-gia-ti-zoi-vinteo--eikones#sthash.yORW1hzJ.dpuf

Ο άγριος δρόμος της ξενιτιάς

Από την Μαρία Δεναξά

Πόση ανθρωπιά μπορεί να κρύβει μια εικόνα; Πόση αλληλεγγύη μπορεί να αποκαλύψει η δυστυχία της προσφυγιάς; Βάλσαμο στις ψυχές και αντίδοτο στην θλίψη για τον χαμό των μικρών αγγέλων που χάνονται τόσο άδικα στο Αιγαίο αποτελεί η απαθανάτιση μιας στιγμής που οι πρωταγωνιστές της νόμιζαν τυχαία.
Κάπου στη Λέσβο. Πρόσφατα. Τοποθεσία Σκαμνιά ή Συκαμινέα. Μια νεαρή πρόσφυγας, το μωρό της και τρεις ντόπιες ηλικιωμένες γυναίκες. Η μια το ταΐζει και οι τρεις το κοιτούν με λατρεία την ώρα που η μάνα ξαποσταίνει πριν πάρει ξανά τον άγριο δρόμο της ξενιτιάς.

Ο άγριος δρόμος της ξενιτιάς


Σίγουρα έχουν δεί πολλά τα μάτια και των τεσσάρων. Αναρωτιέμαι όμως αν και οι γιαγιάδες έζησαν την προσφυγιά. Δεν έχει σημασία τώρα. Ότι κι αν αντιμετώπισαν χθες δεν λησμόνησαν στο σήμερα πως κάποτε υπήρξαν μάνες. Αφαρμάκωτες απο τον δηλητηριώδη ρατσισμό και μισανθρωπισμό που παίρνουν μορφές επιδημίας, συμπεριφέρονται ως άνθρωπος προς άνθρωπο γνωρίζοντας πως και οι δυο, οι τρεις, οι τέσσερις τους και το βρέφος μαζί έχουν ο ένας την ανάγκη του άλλου. Όλοι μας κάποτε έχουμε ο ένας την ανάγκη του άλλου…
Η φωτογραφία απο tweet του @blacktom1961 που ζεί στη Λέσβο

 

Πηγή:http://www.xenitemenos.com/o-agrios-dromos-tis-xenitias/